Foto: metronieuws.com Als een zombie loop ik door Frankfurt centraal station. Het is 6 uur in de ochtend. De vlucht van Rio naar Duitsland was, op zijn zachtst gezegd, vrij *ahum* interessant. Een 20-koppig Braziliaanse familie (inclusief huilende kinderen) was om mij, en 3 andere onschuldigen geplaatst. Gedurende de 12 uur durende vlucht werd er veel gedronken, gezongen, gekletst, gehuild, gelachen. Kortom... alsof je probeert te slapen midden in een Braziliaans café (VERGEET HET MAAR). Films kijken was helaas ook geen optie, want met mijn krentekakkerige instelling had ik natuurlijk de uber-budget-vlucht geboekt en daar zaten films NIET bij inbegrepen. Afin, eigen schuld dikke bult. Oordoppen in en een goed boek lezen is ook niet verkeerd. Veel te vroeg kom ik aan bij “Frankfurt Hostel”. Met mijn bagage ga ik keurig bij de receptie/bar wachten. De dame achter de balie had overduidelijk meer oog voor de mannelijke gasten, dan voor mijn niet-uitgeslapen-ietswat-chagerijnige kop. Ik werd dan ook zeer strategisch iedere keer omzeild. “Ja hallo, kannst du mir hilfen oder was?!” roep ik, wanneer ze voor de vierde keer een jonge Brad Pitt laat voor gaan. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me aan. “Ow spreek je Duits? Wat wil je?” vraagt ze op een dusdanige manier, dat ik direct terug denk aan mijn Judeska moment in Uruguay. “Ik vroeg me af of ik al kan inchecken? Ik weet dat ik veel te vroeg ben, maar....” “Nee dat kan niet. Inchecken is pas om 14:00. Je bent 7 uur te vroeg.”, antwoordt ze met een ongeïnteresseerde toon en focust zich vervolgens weer op haar jonge adonis. Ik loop stampvoetend naar de andere kant van de balie. “Luister, ik weet dat ik niet voldoe aan je ideale mannelijk klant, maar kan ik op zijn minst mijn tas in het depot achterlaten en alvast betalen en het wachtwoord voor de Wifi krijgen. Dan zit ik hier in ieder geval niet 7 uur lang uit mijn neus te vreten.” Met een zucht haalt ze de sleutel van het depot van de haak en loopt voor me uit. Nadat ik de rekening heb betaald, vraag ik haar naar het toilet. “Sorry, maar het toilet kun je alleen openen met een sleutel. Deze kan ik je pas kan geven na 14 uur.”, zegt ze, waarna ze me de rug toekeert en vervolgens wegloopt. Ik ben werkelijk met stomheid geslagen. “He, pssst.” Hoor ik achter me. Ik draai me om. Een schoonmaakster staat achter de hoek verscholen en gebaard me te komen. “Hier ik zal de deur naar de WC wel voor je open maken, maar vertel het alsjeblieft aan niemand hier.”, zegt ze zachtjes. Ik dank haar vriendelijk en geef haar een knuffel. De uren die volgen regel ik mijn trip terug naar Nederland (een lift gevonden via BlaBlaCar bleek een geschenk uit de hemel), beantwoord wat mailtjes doe wat schrijfwerk en haal een ontbijtje. Wanneer de 7 uur eindelijk voorbij zijn, sta ik om stipt 14:00 weer bij de receptie. Judeska 3.0 zit op een kruk in de hoek haar telefoon te beswipen. Ze kijkt op, rolt nog even flink met haar ogen, laat zich langzaam van haar kruk glijden en sjokt dan rustig op haar gemak naar de balie. “Ja?”, vraagt ze met haar linker wenkbrauw opgetrokken. Met een grote glimlach wijs ik naar de klok. “Het is 14:00, ik wil graag inchecken.” “Sorry, maar de kamer is nog niet klaar. Er zijn heel veel mensen die uitchecken vandaag en de schoonmakers lopen achter.”, zegt ze ongeïnteresseerd, waarna ze haar telefoon er maar weer bij pakt. Ik kijk verbaasd om me heen. Er is niemand anders die wil inchecken. “Entschuldigung, maar 1. Ik heb voor mijn bed betaald vanaf 14:00 en 2. Er is hier niemand anders die wilt inchecken. Zou je anders de schoonmakers kunnen vragen of ze eerst mijn kamer willen schoonmaken en daarna verder gaan met hun werk. Of geef me desnoods wat bedlinnen en ik verschoon het bed zelf. Ik ben nu ruim 40 uur wakker. Ik wil gewoon slapen!” Judeska 3.0 lijkt niet onder de indruk. Zonder op te kijken van haar telefoon zegt ze droog “De schoonmakers werken met een strikt schema. Het is niet aan mij om dit te veranderen. Wacht een half uurtje, dan is je kamer klaar.” Ik kan mijn oren niet geloven. “Ok Sanne, rustig blijven. Even incasseren. Er zijn ergere dingen op de wereld. Adem in, adem uit en door.” zeg ik in mezelf. “Goed dan. Een half uur.” zeg ik tegen haar. Het is uiteindelijk tegen 15:00 wanneer ik eindelijk de sleutel van de kamer krijg. Ik loop naar boven. Ik kan niet wachten om te gaan slapen. Ik ben doodmoe. Met een zucht doe ik de deur open. Mijn mond valt open van verbazing. Ik ben gewend dat slaapzalen in hostels niet al te hygiënisch zijn, maar de bende die ik hier aantrof was het andere uiterste. Ook mijn bed was nog niet verschoond. Ik was er klaar mee, ga terug naar beneden, vroeg mijn geld terug en vertrok naar een hostel om de hoek. De jongen achter de balie glimlacht vriendelijk. “Jij kan wel een bed gebruiken of niet? Je ziet er moet uit” Ik herken zijn accent. “Argentijns?” vraag ik hem. “Si, hoe weet jij dat nou?” Ik vertel hem hoe betoverd ik ben geraakt door zijn land, mijn familie die ik daar heb ontmoet en hoe geweldig de mensen er zijn. We praten honderduit. “Lieverd geen zorgen ik geef je een kleinere kamer, zodat je rustig kan bijtanken. We hebben ook gratis pizza's vanavond. Ik zal er 1 voor je apart houden. Kruip eerst maar even lekker onder de wol.” Ik bedank hem hartelijk, geef hem een omhelzing en ga naar mijn kamer. Op de slaapzaal wordt ik verwelkomd door mijn nieuwe kamergenoten. “Om mijn hemel, kom je ook uit Frankfurt Hostel”, vraagt de jongen die op het bed naast me ligt. “ Wij komen daar ook vandaan.” Zegt het meisje dat boven mij slaapt. “Dat vreselijke mens achter de balie is echt VERSCHRIKKELIJK!” We lachen honderduit over onze rampscenario's in het andere hostel. “Nu moet je echt gaan slapen, je ziet er heel moe uit. We zullen stil zijn geen zorgen.” Met een glimlach draai ik me om. Het was misschien niet de beste start van mijn terugkeer naar Europa, maar het beloofd zeker een goede te worden. Ik heb er nu al zin in!
4 Comments
Ilma
6/16/2017 02:12:00 am
Hey sanne super leuk om weer van je te lezen.
Reply
Sanne
6/19/2017 12:23:17 am
Hoi Ilma,
Reply
Desiree
6/16/2017 11:10:23 am
Heerlijk om je verhalen weer te lezen! Heb ze wel gemist!! Fijn dat je weer aan het schrijven bent geslagen. Ik kijk weer uit naar je volgende verhalen!
Reply
Sanne
6/19/2017 12:25:26 am
Hoi Desiree,
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|