​Met een dikke plof gooi ik mijn rugzak in de berm. Een drietal politieagenten staan nieuwsgierig toe te kijken. Met hun handen in de zakken en `piloot-waardige-zonnebrillen` leunen ze nonchalant tegen hun vette pick-up politiewagen aan. Ze zijn overduidelijk blij dat er eindelijk iets gebeurd bij het tankstation van het slaperige dorpje Daireaux. Een boerengat dat, naast een vermelding op googlemaps, niet veel meer faam heeft. We zijn een half uurtje eerder afgezet door een uitermate vriendelijk vrachtwagenchauffeur die dolenthousiast was dat er langs de provinciale weg nummer 65 eindelijk eens andere lifters stonden dan zijn lokale buren. 

​Pablo zet ons af bij de grensovergang. Zoals we van hem gewend zijn, groet hij iedereen met een omhelzing en een kort praatje. Hij lijkt heel Argentinië te kennen. Wij maken intussen onze paspoorten in orde bij de douane en nemen daarna afscheid van onze bijzondere vriend. “Vanaf zaterdag ben ik in mijn huis in Buenos Aires. Ik zal daar op jullie wachten met mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen.” We beloven hem op te zoeken en met een lach en een traan nemen we afscheid.

“Pablo! Pablo, hoe gaat het?” roep ik terwijl ik met mijn rugzakken zijn kantoor binnen loop. Ik vlieg hem in de armen. Zoals altijd heeft Pablo een grote, goedelijke glimlach op zijn gezicht. Grant loopt achter me aan en geeft Pablo een hand en een flinke klap op zijn schouder. Pablo staat als een klein kalend mannetje tussen ons in. “Hoe is jullie reis naar Ushuaia geweest?” vraagt hij, terwijl hij naar boven staart om ons aan te kijken. “Het was prachtig Pablo! Ongelooflijk, de natuur daar is grandioos!” zeg ik enthousiast. “Ga zitten jongens, ga zitten. Ik maak wat mate voor jullie. Dan kunnen we even rustig bijpraten over jullie avonturen.”