 Het zonlicht begint langzaam door het raam van onze donkere, kleine slaapkamer te schemeren. Ik doe mijn ogen langzaam open en kijk recht omhoog naar de piepende en roestende ventilator, welke boven mijn bed heen en weer swiept. Ik geeuw mijn slaap eruit en terwijl ik flink in mijn ogen wrijf ben ik dankbaar dat de ventilator niet naar beneden gedonderd is, en ik niet ontwaak met een hersenschudding. Ik ga rechtop zitten, de jongens zijn nog in diepe slaap, niet bewust van de kater die ze te wachten staat. Ik voel me doodop, de afgelopen dagen waren prachtig, getourd langs prachtige, onbewoonde bountyeilanden, de San Blas, en geindigd in het prachtige Capurgana, Colombia. Ik was echter zo moe en druk in mijn hoofd, dat ik er nauwelijks van kon genieten. Aan het begin van de trip had Jonah, de gids, me benaderd of ik eventueel interesse had om zijn positie over te nemen. Hij zou met 3 trips stoppen. We sproken af dat ik eerst de trip zou afmaken en aan het eind zou beslissen of ik het zou doen of niet. En nu had ik dus gisteren ja gezegd, ja om tot en met 1 oktober groepen 4 dagen mee te nemen langs de eilanden en ze vervolgens af te droppen in Panamastad. Om 5 dagen later, een nieuwe groep mee te nemen over de eilanden en af te droppen in Capurgana, Colombia. 'Wat een droombaan, zo'n kans krijg je nooit meer', hadden ze in de groep gezegd. Daar hadden ze zeker gelijk in, maar zo'n baan kan ik toch niet.... veel te zwaar, nog langer weg van huis, en mijn steenkolen-Spaans.... daar kom ik toch niet ver genoeg mee.
0 Comments
 Ik had goede verhalen gehoord over het hostel 'Lost and Found'. Een hostel midden in de rimboe, met diverse wandelroutes door het regenwoud en een geweldige sfeer. Na 2 weken keihard studeren, wilde ik nog maar 1 ding: rust! Dus dit leek me de ideale plek. Aangekomen in David koop ik een busticket richting Bocas del Toro en vertel de dame aan het loket dat ik er bij `Lost and Found` uit wil stappen. Dat is geen probleem, en de prijs op de ticket wordt doorgekrast en na wat onderhandelen mag ik voor 3,50 dollar mee. Mijn rugzak wordt ingeladen en ik kruip tussen de mensen door naar een plekje achterin de bus. De airconditioning voelt zeer aangenaam aan, na een uur in een overhitte bus. Ik sla mijn sjaal om als een deken en val al snel in een diepe slaap.
|
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|
RSS Feed