Als een zombie loop ik door Frankfurt centraal station. Het is 6 uur in de ochtend. De vlucht van Rio naar Duitsland was, op zijn zachtst gezegd, vrij *ahum* interessant. Een 20-koppig Braziliaanse familie (inclusief huilende kinderen) was om mij, en 3 andere onschuldigen geplaatst. Gedurende de 12 uur durende vlucht werd er veel gedronken, gezongen, gekletst, gehuild, gelachen. Kortom... alsof je probeert te slapen midden in een Braziliaans café (VERGEET HET MAAR). Films kijken was helaas ook geen optie, want met mijn krentekakkerige instelling had ik natuurlijk de uber-budget-vlucht geboekt en daar zaten films NIET bij inbegrepen. Afin, eigen schuld dikke bult. Oordoppen in en een goed boek lezen is ook niet verkeerd.

​Rustig luister ik met mijn ogen dicht naar de ruisende zee. De waterdruppels glijden langzaam langs mijn lichaam naar beneden richting het zand. Voor een laatste keer neem ik nog een duik in de frisse Atlantische Oceaan. Nog een laatste keer bewonder ik naar de kustlijn van de alom bekende `Ipanema Beach`. De gebouwen, de taxi's en de bussen die voorbij razen. De grote groene bergen die, als een grote broer, de stad omhelzen. En natuurlijk Christus, het 38 meter grote wereldwonder, die als een vriendelijke vader op iedereen neer kijkt. Zijn armen wijd gespreid en open. Zo gebouwd dat je hem vanuit elke hoek van de stad kan zien, in de hoop dat het (potentiële) criminelen afschrikt.