​Een oude man gaat naast me zitten. Zijn rug is zo krom gebogen, dat het haast een halve cirkel rond maakt. Met zichtbaar moeite tilt hij zijn hoofd op. Zijn gezicht is zwaar gerimpeld. De uren zon op grote hoogte hebben hun sporen achter gelaten. “Buenos dias, mi hija.” (Goedemorgen mijn kind) en geeft me een tandloze lach. “Buenos dias señor.” Hoewel ik al gewoon ben aan het feit dat ouderen me met `mijn kind` aanspreken, voelt het nog ongemakkelijk om te antwoorden met de gebruikelijke `Papi` en `Mami`. Met een flinke zeug probeer ik de laatste restje vruchtensap door het rietje te krijgen. Ik sta op, zie tot mijn vreugd dat de marktkoopvrouw nog meer sap in de blender heeft en doe de truc die ik van ander Peruvianen heb afgekeken:

​Het is weer eens zover. Na weken, wat zeg ik maanden, sterk in mijn schoenen te hebben gestaan, begin ik weer eens wat te wiebelen. Het duiveltje in mij komt weer wat naar boven. Gevoed door heimwee, een verlangen naar het vertrouwde oude. Op smaak gemaakt met angst en twijfel over de toekomst. Genietend van het leven ben ik nu lekker mijn spaarcentjes aan het opmaken, maar komt daar straks wel weer een baan voor terug? En zoja, waar dan? 

​Het afscheid van 2015 komt naderbij. Ik realiseer me dat ik al meer dan een jaar onderweg ben nu. Ongelooflijk, wat vliegt de tijd. Net als onze tijd op de Galapagos, wat een onvergetelijke tijd hebben we daar gehad. Regelmatig heb ik een traantje weggepinkt van geluk. Wat een wildlife en alles zo dichtbij. Jonge zeeleeuwen die nieuwsgierig onze camera`s kwamen bestuderen. `s Avonds in de haven genieten van de logge, lompe bewegingen wanneer de zeeleeuwen na een dag hard werken aan wal kwamen voor een goede nachtrust. We fietsen langs reuzenschildpadden op eiland Isabella, drinken wijn op het strand met andere backpackers op kerstavond, zien zeeschildpadden paren, ontdekken zeepaardjes tussen het zeewier en ga zo maar door.