"Hola, como estas jóvenes?" een oudere man komt de heuvel afgelopen. Zijn armen zijn wijdgespreid en om zijn nek hangt een kruisje. Alleen het zwart witte gewaad ontbreekt, anders had hij zo voor dominee door kunnen gaan. Het zweet druipt langs mijn voorhoofd naar beneden. Na ons jungle avontuur wilden we graag nog wat meer van de amazone zien. Puerto Nariño, een klein ecodorpje, twee uur per boot van Leticia, bleek ons bedevaartsoort te zijn.
Ik loop de heuvel op met mijn backpack op mijn rug en mijn rugzak op mijn buik, wat niet makkelijk is met een luchtvochtigheid van tig procent en een evenhoge temperatuur. Juan, de eigenaar, leidt ons rond. De slaapzaal, de keuken, de deuren die trouw gesloten moeten worden om de aapjes buiten te houden, de Ara`s, de honden de katten, het is een ware dierentuin. De sfeer is gemoedelijk, alles kan en alles mag. We settelen in de slaapzaal, welke we compleet voor onszelf hebben. `s Avonds genieten we, afscheid nemend van de zon, welke een immens kleurenpastel boven de jungle achterlaat wanneer ze langs de horizon naar beneden zakt. 

Ik kijk op het scherm, het is 10:30, we vliegen al 1,5 uur over niks dan oerwoud. Het reikt zo ver als de horizon. Hier en daar doorbreekt een rivier de groene oneindigheid. Verder is er niets, zelfs geen inheemse dorpen. Niets dan groen, groen, groen.... Het vliegtuig zakt langzaam naar beneden. Grote groene bomen beginnen zich te onderscheiden vanuit de groene immensheid.
Het vliegtuig landt met een doffe `plof` op de landingsbaan. De deuren openen kort erna, de frisse, vochtige geur van regenwoud begroet onze neus. Als we eenmaal geland zijn en uit het vliegtuig stappen komt de geur van tropische regenwoud me tegemoet. Het doet me denken aan mijn werk in de tropische kassen in de dierentuin, daar rook het precies zo. We wachten op onze bagage en schieten in de lach om de hoeveelheid kunstkerstbomen welke op de band voorbij glijden. Beetje apart gezicht is het wel, in het grootste en groenste hart van de wereld. We verwisselen onze lange Bogota-proof-spijkerbroeken voor kaki-groene shorts en een t-shirt, en huppelen naar buiten. We worden enthousiast begroet door een man die zich voorstelt als “George, george uit de Jungle”. “Mijn god”, denk ik bij mezelf, “als Marleen hier was geweest, die had in haar broek gepiest van het lachen.” Hij vertelt dat hij verschillende tours in de jungle organiseert en geeft ons zijn visitekaartje.