​Na een lange reis komen Jorien en ik aan op het vliegveld van Santo Domingo.  Al snel waren de taken verdeeld, Jorien zou haar charmes in de strijd gooien om ons zo snel mogelijk door de douane te loodsen en ik zou me over de bagage ontfermen. ‘Missie volbracht’, schreeuw ik vol opluchting als we in de armen van Jorien M. vliegen (een gemeenschappelijk vriendin die we tijdens een missverkiezing op de Dominicaanse republiek hebben leren kennen). We geven onze chauffeur een hand. De komende twee weken zullen we ons tussen de ‘rich and the famous’ begeven in haar huis op Casa de Campo.

Mijn coach, Corine, zit tegenover me aan de keukentafel. “Ok Sanne, waar gaan we het vandaag over hebben?” Een aantal weken terug had ik contact met haar opgenomen. Het ging al een tijdje niet zo lekker, wat uiteindelijk uitmonde in een `Burn-out`. Dat was de druppel, dit moest anders. Samen met Corine en met hulp van mijn toenmalige paard, Ymke, gingen we aan de slag om mijn leven weer op de rit te krijgen.
“Ik heb een enkele reis geboekt naar de Dominicaanse Republiek. Ik ga 4 maanden reizen door de Carribean, Centraal- en Zuid Amerika.” antwoord ik trots op haar vraag. Vol genoegen als ik ben met het gevoel dat ik eindelijk een stap in de goede richting heb gezet. Corine kijkt met opgetrokken wenkbrauwen terug, “Zo dat zijn geen halve maatregelen meis! Dus je neemt even lekker 4 maanden afstand, rust in je koppie, batterijtje opladen, en dan weer hup je oude riedeltje weer oppakken?”. Ik zak achteruit in mijn stoel, daar had ze een goed punt. Om mijn leven echt de goede kant op te sturen, moest ik drastischere maatregelen nemen.....
 
Ik kijk naar de brigadier, terwijl hij mijn paspoort inspecteerd. Hij kijkt terug naar mij. Ik geef hem 1 van mijn charmanste modellen glimlachen terug. Jorien, mijn vriendin, is al door de douane en staat met haar perfecte modellen figuur en tot in de puntjes gestylde outfit op me te wachten. Ik kijk achterom, mijn ouders en goede vriendin Isabel staan achter het hek. Ze zwaaien en bombarderen me met nog wat laatste luchtzoenen. Het gaat nu echt gebeuren. Mijn baan is gestopt, mijn spullen zijn verkocht of weggegeven. Alleen mijn dierbaarste spullen heb ik in een aantal dozen bij mijn ouders op zolder gestald. Na 7 jaar ben ik weer vrijgezel en sta ik met mijn rugzak en een vliegticket naar de Dominicaanse Republiek op Schiphol.
“Mevrouw de Groot.....mevrouw de Groot!” Verschrikt uit mijn gedachten kijk ik op, het is de brigadier. “Goede reis mevrouw de Groot.” Ik pak mijn paspoort, stap voorbij de douane en loop richting Jorien. Nog een laatste keer draai ik me en zwaai naar mijn ouders en Isabel. Het avontuur gaat nu echt beginnen!