Dip in de zee

Het zonlicht begint langzaam door het raam van onze donkere, kleine slaapkamer te schemeren.  Ik doe mijn ogen langzaam open en kijk recht omhoog naar de piepende en roestende ventilator, welke boven mijn bed heen en weer swiept. Ik geeuw mijn slaap eruit en terwijl ik flink in mijn ogen wrijf ben ik dankbaar dat de ventilator niet naar beneden gedonderd is, en ik niet ontwaak met een hersenschudding. Ik ga rechtop zitten, de jongens zijn nog in diepe slaap, niet bewust van de kater die ze te wachten staat. Ik voel me doodop, de afgelopen dagen waren prachtig, getourd langs prachtige, onbewoonde bountyeilanden, de San Blas, en geindigd in het prachtige Capurgana, Colombia. Ik was echter zo moe en druk in mijn hoofd, dat ik er nauwelijks van kon genieten. Aan het begin van de trip had Jonah, de gids, me benaderd of ik eventueel interesse had om zijn positie over te nemen. Hij zou met 3 trips stoppen. We sproken af dat ik eerst de trip zou afmaken en aan het eind zou beslissen of ik het zou doen of niet. En nu had ik dus gisteren ja gezegd, ja om tot en met 1 oktober groepen 4 dagen mee te nemen langs de eilanden en ze vervolgens af te droppen in Panamastad.  Om 5 dagen later, een nieuwe groep mee te nemen over de eilanden en af te droppen in Capurgana, Colombia. 'Wat een droombaan, zo'n kans krijg je nooit meer', hadden ze in de groep gezegd. Daar hadden ze zeker gelijk in, maar zo'n baan kan ik toch niet.... veel te zwaar, nog langer weg van huis, en mijn steenkolen-Spaans.... daar kom ik toch niet ver genoeg mee.

​

---

 'En nu moet je ophouden Sanne!' denk ik in mezelf, 'We vallen weer lekker in herhaling zo. Er wordt madam een uitdagende kans in de schoot geworpen en vervolgens, uit angst dat het uitmondt op een mislukking, ga je er toch maar niet op in; te ver weg, je bent er nog niet klaar voor, etc. Hou nu toch eens op met dat gemiezer en spring eens in het diepe. Je hebt de afgelopen 4,5 maand al alleen overleefd met je rugzak, dit komt ook wel goed.' En met nog wat twijfel in mijn achterhoofd had ik de hand geschud met Fabio,de eigenaar van Slan Blas Adventures, tot 1 oktober zou ik als reisleidster voor ze werken.                                                
Nu in mijn bed, onder de piepende ventilator en 1 nacht later, is mijn twijfel inmiddels omgezet in blinde paniek. Mijn gedachten en twijfels hadden overuren gedraaid gedurende nacht, 'Wat een imbiciel was ik toch, dit was toch niks voor mij, ik ben toch helemaal niet leuk genoeg om reisleidster te zijn, ik heb toch helemaal de energie niet om een groep 4 dagen non-stop te entertainen en dat 4,5 maand lang?'. Eigenlijk wilde ik gewoon naar huis, ik miste mijn vrienden, mijn familie, mijn kamer. Ik wilde niet meer zorgen voor een slaapplek elke nacht, uitzoeken welke bus waarheen gaat, afdingen voor een taxi, ik wilde naar huis! De jongens zijn inmiddels opgestaan en op jacht naar ontbijt, ik ben alleen in de kamer. Ik barst in janken uit, voel me intens alleen en wil gewoon naar huis. 'Ok, even rustig Sanne, hoe gaan we dit aanpakken? denk ik bij mezelf'...'Corine', schiet door mijn hoofd, mijn therapeut uit Ruinen, als iemand mij kan helpen, is zij het. Aangezien er in het hele Capurgana, geen fantsoenlijk internet te vinden is, besluit ik mijn telefoon te pakken en haar op te bellen. Godzijdank neemt ze de telefoon op, 'Corine, het is Sanne....'....het blijft een tijdje stil... 'Sanne je moet me even helpen, Sanne wie?' 'Sanne van Ymke, de grote Friese merrie', antwoord ik terwijl ik mijn tranen in bedwang probeer te houden. 'Hey Sanne', antwoord ze enthousiast, met een flinke portie verassing. 'Ben je alweer terug in Nederland?' 'Nee', piep ik, terwijl ik de tranen toch echt niet langer in bedwang kan houden, en gooi al mijn dilemma's op tafel. Corine blijft gelukkig rustig, ze vraagt hoe lang ik me al zo voel, waar het is begonnen en waarom. 'Wat heb je nu nodig om weer rustig te worden?' vraagt ze uiteindelijk. 'Rust' antwoord ik direct. 'Ok, neem je rust. Zoek een plek of een strandje zonder andere mensen, lees een boek en doe lekker even niks. Over 4 dagen doe je, je eerste tour. Jonah is er nog bij, dus je hebt geen verantwoordelijkheid, daarna heb je nog een tour met hem en ben je er dan nog niet klaar voor om het zelf te doen, nou dan doe je het toch gewoon niet en als je het niet meer leuk vind, dan stop je toch gewoon?'. Ik glimlach, heerlijk hoe Corine me altijd weer met beide benen op de grond zet. Ik kan d`r wel zoenen. We hangen op en ik pak een boek en zoek een strand op, een verlaten strand en besluit er de komende dagen elke dag naartoe te gaan. De hele dag, om even lekker niks te doen....