Ik had goede verhalen gehoord over het hostel 'Lost and Found'. Een hostel midden in de rimboe, met diverse wandelroutes door het regenwoud en een geweldige sfeer. Na 2 weken keihard studeren, wilde ik nog maar 1 ding: rust! Dus dit leek me de ideale plek. Aangekomen in David koop ik een busticket richting Bocas del Toro en vertel de dame aan het loket dat ik er bij `Lost and Found` uit wil stappen. Dat is geen probleem, en de prijs op de ticket wordt doorgekrast en na wat onderhandelen mag ik voor 3,50 dollar mee. Mijn rugzak wordt ingeladen en ik kruip tussen de mensen door naar een plekje achterin de bus. De airconditioning voelt zeer aangenaam aan, na een uur in een overhitte bus. Ik sla mijn sjaal om als een deken en val al snel in een diepe slaap. `Perdon Siñorita!', ik schrik wakker en kijk ietswat slaperig om me heen. Alle ogen in de bus zijn op mij gericht en de buschauffeur grinnikt 'Lekker geslapen?', vraagt hij plagerig. Ik knik nog wat loom en klim over de bagage en benen naar voren. De buschauffeur haalt mijn backpack van het dak en zwaait me nog na als hij weg rijdt. Ik kijk om me heen en zie niks dan bos, bos, bos en heel in de verte vulkaan Baru. Er is een klein restaurant, wat niet meer is dan een geimproviseerde blokhut. Ik vraag de dame, hoe ik naar het hostel kan komen. Ze wijst naar een overgroeide houten bord, met daarop geverfd: 'Lost and Found'. Het pad leidt door de bossen, omhoog de berg op. Een behoorlijk klim met 13 kilo bagage. Tussendoor staan er aanmoedigende borden met teksten als 'je bent halverwege', 'ga op het bankje zitten en geniet van het uitzicht', 'de laatste steile heuvel', 'je bent nog maar 5 minuten verwijderd van een koud blikje bier'.
Een flinke 20 minuten en heel wat zweetdruppels later, bereik ik dan eindelijk het hostel. Het uitzicht is grandioos en de vogels vliegen vrolijk heen en weer. Het hostel blijkt niet druk bezet, maar gelukkig wel met leuke en gezellige mensen. Ik dump mijn rugzak op de slaapzaal en schrijf me in voor het avondeten. Die avond zitten we met z'n allen aan een lange tafel en delen enthousiast reiservaringen uit. 's Avonds is het tijd voor een biertje, een potje Jenga en de nodige kaartspelletjes. De volgende ochtend gaan we met z'n allen op treasure hunt. We krijgen een kaart mee, met de eerste aanwijzing, welke ons naar het hoogste punt in het bos leidt. We lopen 6 uur lang, van aanwijzing naar aanwijzing (en lopen hier en daar ook verkeerd), moeten 4 keer een rivier oversteken en komen er bij de laatste aanwijzing achter, dat de oplossing te vinden is in het hostel zelf. Moe, maar voldaan stappen we onder de douche en koken met z'n allen eten. We lossen de laatste puzzel op en krijgen van Nico, de manager, ons welverdiende biertje. De dagen erna, spendeer ik vooral met lezen, wandelen, van de rust genieten en boven alles; van de gezelligheid! Ik ontmoet hier zo veel leuke mensen en heb mijn vertrek hier inmiddels al 3 keer uitgesteld. Aangezien we geen afscheid van elkaar kunnen nemen, besluiten we maar met zijn allen een busje te huren en koers te zetten naar Bocas de Toro. Een tropisch archipel in de Carribische zee. De dagen zijn gevuld met zelfgeplukte kokosnoten, rum, goede muziek, een potje pool, tafeltennis of volleybal, maar vooral heel erg veel strand! Grappig om te zien, hoe hechte vriendschappen je in korte tijd kan ontwikkelen. Zo hecht, dat we met zijn allen een traantje wegpinken tijdens het afscheid. Ik vertrek met de nachtbus naar Panamastad, zodat ik nog 1 dag de stad kan zien, voordat ik met de boot naar de San Blas eilanden vertrek en daarna word afgedropt in Colombia. Terwijl ik op de bus zit te wachten, denk ik aan de heerlijke dagen die ik met de groep heb gehad. Aan hoeveel leuke mensen ik al niet heb ontmoet, maar ook voel ik me een moment erg alleen. Hoewel ik het reizen heerlijk vind, is het soms ook erg vermoeiend. Telkens een slaapplek zoeken, alle problemen die je tegen komt, zelf oplossen, contstant nieuwe namen onthouden. Ik voel me ontzettend moe en besluit even rustig op mijn backpack te gaan zitten en mezelf te trakteren op het avondeten wat we de dag ervoor hebben gekookt. Mijn genot duurt niet lang. Achter me staat een meisje bij het loket en het huilen staat haar nader bij dan het lachen. Ze spreekt overduidelijk geen Spaans, en de vrouw van het loket spreekt overduidelijk geen Engels. Het meisje wil met de bus mee, welke over 15 min. vertrekt. Ik sta op en loop naar het loket. Ik leg mijn hand op haar schouder en geef haar een knipoog. 'Ik help je wel' zeg ik, en vraag de vrouw van het loket wat het probleem is, aangezien het meisje gewoon een ticket heeft. Na wat over en weer gediscuseer, met hier en daar het nodige Carribische temprament zijn de gemoederen bedaard en mag ze mee op de bus. 'Dankjewel, ik ben Sabrina.' 'Ik ben Sanne, maar je mag me ook Sanza noemen.' Een bijnaam die de groep van Lost and Found me heeft gegeven. We stappen samen in de bus en met mijn nieuwe vriendin verken ik de volgende dag Panamastad.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|