Het is weer eens zover. Na weken, wat zeg ik maanden, sterk in mijn schoenen te hebben gestaan, begin ik weer eens wat te wiebelen. Het duiveltje in mij komt weer wat naar boven. Gevoed door heimwee, een verlangen naar het vertrouwde oude. Op smaak gemaakt met angst en twijfel over de toekomst. Genietend van het leven ben ik nu lekker mijn spaarcentjes aan het opmaken, maar komt daar straks wel weer een baan voor terug? En zoja, waar dan? Ontzettend graag wil ik een tijdje in Australie wonen en werken. Inmiddels ben ik gezegend met veel vrienden in Australie en mijn onderbuik gevoel (al voor Grant`s tijdperk) had al een paar keer gefluisterd dat dit nog wel eens een land kon zijn dat goed bij mij past. De mensen zijn relaxed, goede werkgelegenheid en een biodiversiteit waar ik me als diermanager in kan verzuipen. `Maar is wel wat ver he?’ fluistert het duiveltje dan. `Wat doe je later dan, als je getrouwd bent en wie weet zo gezegend bent om je eigen familie te vormen? Kan je niet meer even bij je ouders langs. Of even op de fiets bij Joost en Marleen een bakkie doen. Lekker met de meiden een terrasje pakken op de koemarkt.` Grrrr....... gek wordt ik soms van. `Grant ik moet naar de kust, even lekker bakkeleien op het strand.` zeg ik tegen hem, wanneer we in Baños (Ecuador) onze volgende bestemming bepalen. `Maar je hebt net al kunnen walrussen op de Galapagos eilanden.` antwoordt hij verbaasd. `I know pretty boy, maar ik moet even mijn koppie leegmaken. Als je wilt kan je best ergens anders heen, zoeken we elkaar naar een paar dagen weer op, maar ik moet even met mijn gat in het zand.` Grant had op zich wel zin om te surfen en (als trouwe Aussie) trek in een aantal biertjes, dus besloten we op advies van andere backpackers richting Mancora te vertrekken.
Bij aankomst bleek dit niet het walhalla te zijn waar we op hadden gehoopt. Het strand was tot aan de afgebrokkelde eettentjes toe opgegeten door de zee. De golven waren te hoog voor beginnende surfers om te oefenen en geheel volgens Peruviaanse standaarden was het afval weidverspreid. Gelukkig bij Loki hostel, met een bar, zwembad met volleybalnet, grasveldjes en diverse hangmatten en ligbedden een ideaal onderkomen voor de komende dagen. Het bleek de chersonisos van Zuid Amerika te zijn, waar voornamelijk jonge Argentijnen en Chilenen `s avonds de dansvloer onveilig maakten en overdag hun kater in het met chloor gevulde zwembad uitweekte. Onder 1 van 5 dagelijkse potjes volleybal raakte ik aan de praat met Dirk, uit Amsterdam. Het gesprek werd opgevangen door Juan, een van de Argentijnen welke ons vervolgens aansprak met een vloeiend Vlaams accent `Allee, zijte gij Hollanders!` Dirk en ik keken elkaar verbaasd aan en konden het niet helpen om dubbel te klappen van het lachen. Het was alsof Maxima plotseling een koninklijk speech hield in het plat twents. Het duurde dan ook niet lang voor Juan eeuwige roem had bereikt onder de Nederlands sprekende gasten met zijn hilarische accent en platte humor. De dagen wisselden zich af met siestas, volleybal, bar, lunchen en herhaling van al het vorige. Toch was het niet wat ik nodig had. Wanneer Grant zich niet helemaal fit (lees kater) voelde en besloot terug zijn bed in te kruipen, greep ik mijn kans en verliet het resort voor het strand. Zo goed en zo kwaad als het ging liep ik over de niet-ondergelopen delen van het strand. Met mijn oren luisterde ik naar het ruizen van de zee terwijl ik langzaam met elke stap in het zand mijn hersenspinsels in mijn voetdrukken probeerde achter te laten. Ver in gedachten verzonken liep ik bijna tegen een boom van een rastafari aan. `Ah lo siento amigo lo no visto (sorry vriend ik had je niet gezien).’ `Ah tranguilo hermosa, don`t worry. Mijn studenten hebben hun hoofd er ook niet bij vandaag.` Terwijl hij wijst op een clubje surfers die zich wanhopig staande proberen te houden in de hoge golven.` `Ah perro las olas, de golven, ze zijn wel erg hoog niet?’ Hij grinnikt, `Dat maakt, tot bepaalde hoogte, niet zo veel uit. Het probleem is vertrouwen. Ik kijk naar 1 van de jongens, zijn timing is perfect. Druk peddelt hij voor de golf uit en wanneer de golf zijn bord vastgrijpt en meeneemt duwt hij zichzelf omhoog en probeert te gaan staan. Druk concentrerend op zijn voeten, kijkt hij naar beneden. Zijn evenwicht naar voren plaatsend, duurt het niet langer dan een krappe 2 seconden tot hij voorover kukelt en met een smak in de centrifugerende golf terecht komt. `Kijk ze vertrouwen hun eigen voeten niet eens. Continu blijven ze naar hun eigen voeten kijken, wanneer ze gaan staan. Die dingen zitten niet voor niks vast aan je eigen lichaam. Wanneer ze vertrouwen op hun eigen voeten en vooruit kijken naar de horizon, blijven ze vanzelf staan. In combinatie met juiste timing neemt de golf ze mee naar de kust. Zonder timing en vertrouwen kukelen ze om en blijven ze zout happen.` hij buldert het uit van het lachen. Opnieuw kijk ik naar de zee. De jongen komt proestend en hoestend boven water, gaat op zijn buik op zijn bord liggen en peddelt standvastig terug naar de branding. Poging twee komt eraan in de vorm van een flinke golf. De jongen draait zijn bord richting de kust en begint druk te peddelen. ‘De Horizon! Kijk naar de horizon`, schreeuwt de rastafari naast me. De golf grijpt het bord en duwt het naar voren. De jongen kijkt vooruit, hij duwt zich omhoog en duwt zijn voeten onder zijn lichaam. Zijn handen laten het bord los en langzaam begint hij te staan. Vol verbazing kijkt hij met grote ogen richting ons, dan vol ongeloof naar zijn eigen voeten, waarna hij al snel weer voorover kukelt. Señor Rastafari grinnikt `Ze leren het nooit!`. Ik glimlach terug `Je hebt mij precies geleerd wat ik nodig had vandaag. Bedankt!` en terwijl ik me omdraai laat ik een ietswat verbaasde amigo achter. Mijn hoofd laat ik luchten in de wind en neem een sip van mijn icetea. `Komt wel goed schatje`, zeg ik tegen mezelf.
3 Comments
Jut
3/2/2016 02:55:08 am
Lief mens, wat schrijf je toch mooi. Ik heb er een perfect beeld bij hoe je daar "even niet weten hoe en wat" loopt. Gelukkig kom je weer de juiste mensen op het goede moment tegen. Trouwens een bakkie koffie drinken in Rotterdam😀is natuurlijk een keer of 2,3,4 leuk en dan gaat het toch weer kriebelen bij je. Geniet ervan en je ouders hebben weer een mooie vakantiebestemming waar dan ook. Blijf vooral schrijven want dat is heerlijk voor ons en voor jou. Voor ons ben je een soort Floortje Dessing hihi. Is dat niks voor je? Past wel bij je. Groet en poten van ons 🐶🐇🐥
Reply
Joop en Lenie
3/2/2016 11:13:17 am
Wij sluiten ons helemaal bij Juut aan het is geweldig om te lezen dan beleven wij het ook alleen de temperatuur hier is iets anders en hebben niet zulke hoge golfen op scheveningen
Reply
Wim en Anneke
3/3/2016 03:02:13 am
Hallo Sanne, leuke verhalen allemaal. geniet er van.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|