Het afscheid van 2015 komt naderbij. Ik realiseer me dat ik al meer dan een jaar onderweg ben nu. Ongelooflijk, wat vliegt de tijd. Net als onze tijd op de Galapagos, wat een onvergetelijke tijd hebben we daar gehad. Regelmatig heb ik een traantje weggepinkt van geluk. Wat een wildlife en alles zo dichtbij. Jonge zeeleeuwen die nieuwsgierig onze camera`s kwamen bestuderen. `s Avonds in de haven genieten van de logge, lompe bewegingen wanneer de zeeleeuwen na een dag hard werken aan wal kwamen voor een goede nachtrust. We fietsen langs reuzenschildpadden op eiland Isabella, drinken wijn op het strand met andere backpackers op kerstavond, zien zeeschildpadden paren, ontdekken zeepaardjes tussen het zeewier en ga zo maar door. Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan ons avontuur op de Galapagos eilanden. We vliegen richting Quito, de hoofdstad van Ecuador. Om ietswat in te halen op ons over besteedde budget besluiten we de bus te nemen richting de binnenstad en zo de taxikosten wat in te perken. Wanneer we aankomen bij het hostel en de chauffeur willen betalen kan Grant de portemonnee niet vinden. “Hij moet uit mijn zak gevallen zijn. Ik had `m nog op het vliegveld, toen we een tosti gingen kopen.” Ik blijf rustig; “Het is maar geld schat. Kan gebeuren, volgende keer voorzichtiger zijn. We checken in bij de receptie en ik raak aan de praat met een meisje aan de bar. “Ow je moet vast fantastische foto`s hebben!” Roept ze enthousiast wanneer ik haar vertel dat we op de Galapagos zijn geweest “Ja zeker....” en dan, als een bliksemflits schiet het me te binnen. Dat we na het snorkelen op eiland Isabella, foto`s konden krijgen van de gids. De geheugenkaart was vol, dus deze had ik zo snel maar even in de portomonnee gestopt om plaatst te maken voor een lege kaart in mijn camera.... Ik draai me om naar Grant. “Grant, de kaart, de SD kaart met onze foto`s zat ook in de portomonnee!” en ik barst in janken uit. “Kom rustig nu maar, we hebben nog foto`s. Niet alles is verloren. He, kijk me eens aan. We hebben een geweldige tijd gehad. Meer dan de helft van de foto`s hebben we nog.” Maar ik kan niet stoppen met huilen. Als sinds klein meisje droomde ik weg bij de avonturen van Charles Darwin en zijn boot de `Beagle`. Op de universiteit verslinde ik elk boek of reader die met evolutie en genetica te maken had. Machtig interessant vond ik het en ik wilde dan ook niets liever dan het met mijn eigen ogen zien. Die magische plek waar alles mee begonnen is. Daar waar God`s schepping, een andere wending kreeg...... “Kom Sanne, ik maak een thee. We gaan rustig op bed liggen en dan gaan we kijken wat we nog aan foto`s hebben.” De schade blijkt enigzins mee te vallen. Na een aantal dagen had ik gelukkig een back-up gemaakt op de laptop. Deze foto`s hadden we gelukkig nog, maar helaas waren bijna alle foto`s van eiland Isabel verloren gegaan. Ik geef mezelf even tijd om verdrietig te zijn, ik huil het eruit. Na een aantal minuten droog ik mijn tranen en blader door de foto`s die ik nog wel heb. “Kom op Sanne, je hebt er nog hartstikke veel!”, zeg ik tegen mezelf. Ik besluit een oproep te plaatsen op facebook. Een overweldigend aantal reacties komen binnen. De meeste foto`s zijn inmiddels vervangen met prachtige exemplaren. Mijn eigen foto`s zijn misschien verloren gegaan, maar ik heb er prachtige cadeau`s voor terug gekregen, bedankt daarvoor! Het is oudjaarsdag, tijd om afscheid te nemen van het oude jaar. Een jaar, vol reizen en avonturen. Een compleet jaar in het buitenland. Quito blijkt een mooie stad. Prachtig historisch stadscentrum en grandioze kerken. Ik koop drie kaarzen. Twee kaarzen voor degenen die ik afgelopen jaar verloren ben en èèn kaars voor iedereen die bij hen is. Grant doet hetzelfde. We pakken elkaars hand en kijken elkaar aan. Ik kijk nog een keer terug naar de kaarzen, hef mijn blik een laatste maal naar de heilige maagd Maria die op de kaarzen neer kijkt en loop hand in hand met Grant naar buiten. Op elke hoek van de straat staat een `weduwe` te dansen. Mannen verkleed als vrouwen, die al dansend en entertainend geld proberen binnen te halen. Sommigen doen het voor een goed doel, andere voor het goede doel van `geld voor bier voor vanavond`. Er zijn erbij die zo fanatiek zijn, dat ze midden op de weg de auto`s stoppen door de motorkap een uitgebreide lapdans te geven. Er worden poppen van papier-mâché verkocht. Een man in een cafè legt ons uit dat dit een oude traditie is. Vanouds maakten mensen poppen gebaseerd op personen die hen een harde tijd hebben bezorgd in het afgelopen jaar. Politieke personen en politiemannen waren erg populair, of een boze buurman, of naar familielid. Deze werden dan rond nieuw jaar in de brand gestoken om zo afscheid te nemen van het kwade en met een schone lei het nieuwe jaar in te gaan. Tegenwoordig heeft het zijn betekenis enigzins verloren. Het zijn nu voornamelijk cartoon figuren of bekende filmhelden die in vlammen opgaan. We kopen een wijntje en wat snacks voor de avond en zetten voet richting het plein. Het is verdacht leeg op straat. Naast tientallen politieauto`s is er niets. We lopen gauw door, richting het plein. Het plein is gezellig. Vele poppen worden in de brand gestoken en in een grote kring wordt er omheen gedanst. Om de beurten springen mensen over het vuur voor goed geluk in het nieuwe jaar. We komen andere gasten tegen van het hostel en delen onze wijn in het rond. Nog een broodje shoarma om de avond af te sluiten en dan terug richting het hostel. Het is niet ver, zo`n 10 minuten lopen en taxi`s zijn mega duur. Nog nagenietend van de dag en de avond, praten Grant en ik nog na over de festiviteiten van de dag. Plots vanuit het donker komen er 3 jongens op ons af. Ik vertrouw het niet en ga aan de rechterkant van de straat lopen. Grant heeft niets door en praat vrolijk verder. Dan gaat plotseling alles heel snel. Èèn van de jongens grijpt Grant vast en voor ik iets kan doen grijpt een ander me bij de haren. Ik kijk in zijn ogen, welke overduidelijk zijn overgelopen van de alcohol en de drugs. Ik probeer me los te maken, maar dan zie ik een glazend groot vleesmes in zijn hand. Ik gil het uit, zo hard als ik kan. De jongen trekt me mee richting het park. De punt van het mes voel ik duidelijk tegen mijn buik. “Wat gaan ze doen? Wat willen ze in vredesnaam?” Ik ben doodsbang. Dan vanuit het niets laat hij me los. Eindelijk kan ik weer rechtop staan. Ik kijk omhoog. Grant rent naar me toe en ik sla mijn armen om hem heen. “Gaat het?” vraagt hij, terwijl hij door mijn haren strijkt. Ik voel op mijn buik waar de punt van het mes me liet weten dat ik geen geintjes uit moest halen. Ik heb gelukkig niks. Met mijn handen strijk ik op mijn achterhoofd. Behalve een pluk uitgetrokken haren, valt de schade daar gelukkig ook mee. “Heb jij niks?” vraag ik aan Grant. “Nee ik heb niks. Ze hebben enkel de portomonnee meegenomen. Je telefoon zat veilig in de geldbuidel.” Een vlaag van paniek overvalt me. “Ik wil hier nu weg Grant, ik wil van de straat af!” We lopen snel verder en nog geen seconde later komt er een politieauto om de hoek. Ik leg ze het verhaal uit en wijs naar de drie jongens, welke in het park, uit het zicht proberen te rennen. De politie rijdt er met gierende banden achteraan, ons in volle verbazing midden op straat achterlatend. “Wat doen we nu?” vraagt Grant. “Ik blijf geen seconde langer hier op straat!” de tranen rollen over mijn wangen. We houden een taxi aan en gaan met gierende banden terug naar het hostel. Ik kan niet slapen. De beelden schieten constant door mijn hoofd. “Kom we gaan een filmpje kijken, dan hebben we even wat afleiding.” Stelt Grant voor. We settelen ons in de tv kamer en zetten een film op van Steven Hawking ‘A brief history of time’. Èèn van `s werelds bekenste wetenschappers, wie zijn ziekte niet in de weg laat staan om zijn carriere en zijn onderzoek te vervolgen. Een enorme inspiratie. Ik denk terug aan mijn sessies bij Corine in ruinen (zie mijn eerste blog `In een land hier ver, ver vandaan.`). Ze had me ooit een boek gegeven. Hierin stond dat angst niet veroorzaakt wordt door de gebeurtenis, maar door de gedachten erover. Ik besluit het als een les te zien. Wie weet wacht er zo veel geluk op me in het nieuwe jaar, dat ik het moet starten met een beetje pech. Ze hebben dan misschien mijn geld van me afgenomen, maar het plezier in het reizen laat ik me niet afnemen. Dat zal ik ze nooit geven, dat zit in me en dat neemt niemand me af.
5 Comments
marja de groot
2/27/2016 04:47:35 am
oh kindje toch! dat was wel heel erg schrikken! gelukkig heb je het me eerst verteld. verschrikkelijk. maar goed afgelopen! sterkte ermee.
Reply
Oh Sanne, wat een bijzondere verhaal weer. En wat zul je geschrokken zijn. Ik durf er niet aan te denken. Maar je bent een dappere dame, buitengewoon. Terwijl ik dit schrijf heb ik uitzicht op het fruitboompje. Je weet wel. Die blijft danig achter in groei in vergelijking met jou. Maar ja, het is ook een fruitboompje! Vlieg Sanne, vlieg!
Reply
Cees
2/28/2016 07:02:58 am
Stoer maar niet te stoer he! Geld afgegeven en laat ze maar lopen. Dan weer "even" op adem komen en alles op zijn plek zetten. Knap gedaan.
Reply
Joop en Lenie
3/2/2016 08:38:34 am
Het is wel schrikken als je het leest maar je ziet overal de positieve kant van in geweldig maar let wel goed op je zelf en op Grant natuurlijk je bent een kanjer
Reply
Mirjam
3/11/2016 02:27:07 am
Super Sanne om te horen dat het zo goed met je gaat. Dikke kus.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|