Na een 4 uur lange busreis kom ik weer terug in San Jose. Het is al laat en donker, dus lopen naar het hotel lijkt niet zo' n goed plan. Ik neem een taxi en de taxichauffeur lacht als ik vertel dat ik naar hotel `Grano Oro` moet. Blijkbaar ben ik de eerste persoon die hij ooit van de bus heeft opgepikt die naar dit hotel gaat. Ik grinnik als we aankomen en de werknemer verbaasd naar mijn backpack staart als hij de kofferbak van de taxi opent. Toch wat anders dan de gebruikelijke rolkoffers. Achter de balie staat hetzelfde personeel als wanneer ik richting Uvita vertrok. 'Goedenavond mvr. de Groot, hoe was hoe verblijf bij Flutterby?'. Ik vertel ze wat verhalen en dat ik het zo leuk vind om in een plek te slapen wat compleet het tegenovergestelde is. Daar konden ze zich wat bij voorstellen. Ik krijg een sleutel en een picolo om mijn bagage te dragen en me naar mijn kamer te brengen. Ik schiet spontaan in de lach als we de kamer in lopen. De picolo vraagt of er iets mis is. 'INTEGENDEEL' zeg ik 'het kan niet beter'. Ik plof op 1 van de kingsize bedden, opgemaakt met zijden linnen. En als ik uitgegiegeld ben, spring ik onder de douche, een schone, warme douche! Met wastafel om mijn kleren en spullen neer te leggen en als ik onder de douche vandaan stap, zijn mijn kleren niet nat gespetterd doordat de douche te klein is. Ik trek schone kleren aan en niet veel later staan Jean Sebastien voor de deur. We kletsen bij over mijn dagen bij Flutterby en zijn vlucht vanuit Parijs. 'Zullen we roomservice bestellen?' vraagt hij 'De compagny betaald', zegt hij met een knipoog. Daar zeg ik na 4 dagen kruidenloze rijst met groente, geen nee tegen. We eten op het balkon en praten over Costa Rica. Dit gaan een leuke 12 dagen worden! We rijden naar Arenal, een vulkaan, die sinds 2010 niet meer actief is. Het gebied moet geweldig geschikt zijn voor wandelen, paardrijden en de bekende hotsprings zorgen voor de nodige ontspanning na een lange dag in de natuur. We overleven de eerste nacht in een ietswat teleurstellend hotel, door de avond bij 1 van de vele hotsprings door te brengen. We heizen ons in onze bikini's, uh en zwembroek uiteraard ;). We parkeren onze konten in 1 van de baden. De spa bestaat uit verschillende baden, welke warmer worden, als je verder naar boven gaat. De watervallen zorgen voor de nodige voet-, nek- en beenmassages. Als onze handen en voeten dan toch echt een onacceptabel stadium van rimpels hebben bereikt, besluiten we dat het toch echt tijd is om terug te gaan. Compleet ontspannen vallen we al snel als een blok in slaap. Gelukkig stonden er nog 2 nachten bij een ander hotel op de planning. Het ligt aan de voet van de vulkaan, midden in het bos en bleek (als je het walt disney gehalte en de vele andere touristen weg denkt) een waar paradijs op aarde. Aangezien we als 'journalisten' goede reclame kunnen maken voor het hotel. Krijgen we de beste kamer. Ons balkon kijkt uit over de vulkaan, het bos en het prachtige meer, waarin alle avonden de zon voor een spectaculaire zonsondergang zorgde. Vanuit het hotel vertrekken er diverse routes door het park en de dagen brengen we vooral door met wandelen (o.a. een non-actieve vulkaan, waarvan de top met elke stap nog verder weg bleek te zijn, dan de stap ervoor). We zien prachtige vogels, apen, 's nachts is het bos gevuld met vuurvliegjes. Kortom een waar paradijs. Helaas, aan al het goede komt een eind, en zo ook aan ons verblijf bij Arenal Observatory lodge. We kiezen een route uit om het meer, zodat we onderweg kunnen stoppen voor een picknick en foto's en ons zo langzaam, maar zeker, richting Puntarenas te begeven en een tussenstop kunnen maken in Monteverde of Santa Lucia, 1 van de grootste en meeste bekenste parken van Costa Rica. We hadden geen 4x4, dus besloten we op de grote wegen te blijven. Alles verliep volgens plan, tot.....we op de 'snelweg' richting Monteverde kwamen. Dit bleek niet meer dan een slingerend grindpad te zijn dat ons door de bergen leidde. Het autootje tufte dapper door, en elke vrachtwagenchauffeur die we tegenkwamen, bevestigde, dat dit toch echt de 'main road' naar Monterverde/Santa Lucia was. We zijn allebei geen rekenwonder, maar het duurde niet lang om te realiseren dat, als je ipv 80 km/h, maar 30 km/h kan rijden. Je behoorlijk wat later op de plek van bestemming aan komt. Dan maar genieten van de weg en het landschap, wat op vele plekken een avontuur op zich was en het nationale park helaas overslaan. Sebastien deed zijn vliegbrevet zeker eer aan, door ons, als een ware piloot, veilig langs de ravijnen en gaten in de weg te sturen. Zodat we toch nog voor zonsondergang aankomen bij ons nieuwe hotel. Het bleek een mooi resort, wat me nog het meest deed denken aan de gele grasvlakten in Zuid Afrika. Het was 15 min rijden naar het dichstbijzijnde 'dorp', de weiden om het resort waren gevuld met kuddes koeien en paarden, en groepen en rijen bomen, zorgden voor een mooie afwisseling van het landschap. De kleine cabines hadden allemaal een veranda met hangmat, en als je richting de steiger loopt, kan je genieten van een geweldig uitzicht over de zee en aan de overkant het schiereiland van Costa Rica. Sebastien is een fanatiek ruiter, en dit resort moest 1 van de beste plekken zijn om buitenritten te maken. De volgende ochtend staan we al vroeg op, om de hitte van de dag voor te zijn. We ontbijten snel en trekken onze oncomfortabel, warme, lange (rij)broeken aan. De gids Lucardo staat al op ons te wachten met drie gezadelde paarden. We zetten onze voet in de stijgbeugel en zwiepen ons andere been naar de andere kant van het paard. Lucardo vertelt over het resort, over de ranch die nog steeds draaiende is en uiteraard over alle reptielen, vogels en zoogdieren die we onderweg tegen komen. We komen op een open vlakte en Lucardo stelt voor om de paarden in galop te zetten. Dat hoeft hij geen twee keer te vragen, en zodra Sebastien zijn telescopische fotocamera goed op zijn rug heeft bevestigd, sporen we de paarden aan. Die bleken wel zin te hebben in een galopje, en met 1 hand hou ik de teugels vast en met de andere mijn pet, welke door de grote snelheid, geneigd was om continu van mijn hoofd te vliegen. We rijden nog naar de top van een heuvel en genieten van het uitzicht over de zee en het schiereiland. Lucardo verteld over de zee, het vissen, de eilanden in het midden en de mensen die er leven. We galoperen nog een aantal keer, komen een uilenkoppel tegen met uilskuiken en keren na 3 uur te hebben gereden terug naar het hotel. We zetten de paarden in de schaduw, waar ze hun welverdiende water kunnen drinken. Deze plek was zeker de moeite waard om te bezoeken. Na een urenlange rit van de westkust naar de oostkust, komen we aan bij de haven van Tortuguero. Een ruim 31.000 hectare groot mangrove- en regenwoud, welke grenst aan de noordoost kust van Costa Rica. De boot naar ons hotel bleek al vertrokken, maar de parkeerwachter had nog wel een boot waarmee hij ons kon brengen. De boot werd gevuld met andere locals, onze tassen werden ingeladen en de hond moest uiteraard ook mee. De parkeerwachter stuurde de boot behendig door alle bochten van de rivier en omgeslagen boomstammen. Op de rivierbeddingen liggen krokodillen en leguanen zich op te warmen in de zon. Vogels vliegen heen en weer en de rivier wordt aan beide kanten begrenst en bedekt met regenwoud. Onze lodge blijkt de laatste van alle lodges die er in- en rond torteguero zijn. Het is er rustig, ruim en de kamers zijn prachtig! Er zijn diverse mogelijkheiden om met een boot of kano het park in te gaan, of een ommetje te maken in het prive reservaat achter het hotel. Wel rubber laarzen aantrekken om je voeten droog te houden van de modder en te beschermen tegen de slangen. We maken een klein rondje door het reservaat en lopen al snel tegen een familie apen aan. Het is geweldig om te zien hoe de mannen de groep bewaken, de moeders hun baby's rond dragen en het jonge grut van tak tot tak springt en de grenzen van de volwassenen in de groep opzoeken. We zien de dagen erop nog vele dieren, luiaarden, vogels, apen, etc. Het gebied is prachtig en doet me nog het meest denken aan het Amazone gebied (wat ik ervan op tv heb gezien dan.....heb nog niet de eer gehad het in levende lijve te bezoeken). De laatste ochtend moeten we al vroeg vertrekken, er staat ons een lange reis te wachten naar Puerto Viejo, in het zuidoosten van Costa Rica. We spenderen onze laatste dagen vooral aan het strand (bijkomen van het drukke programma), genieten van de heerlijk Caribische keuken en bezoeken een dierenopvang, waarvan we allebei niet helemaal zeker zijn of het nu een goede zaak is, of niet..... De tijd vliegt om, voor we het weten is het alweer tijd om terug te gaan naar San Jose. Waar Sebastien de dag erna terugvliegt naar Parijs en ik de bus pak naar Panama. Ons laatste hotel blijkt een combinatie te zijn van hotel, spa en health center. Ze bieden aan de spa voor ons te openen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen, en voor het eerst in mijn leven stap ik in een hamman. Wat er precies ontspannend is, aan een 40 graden stoomoven, weet ik nu nog steeds niet, maar het was een ervaring, vooral de koude douche erna en mijn huid was super zacht! We leveren ons trouwe autootje in bij de autoverhuur en krijgen een taxi naar de luchthaven. Sebastien en ik nemen afscheid van elkaar en bedanken elkaar voor de leuke twee weken. Ik beloof hem op te komen zoeken in Parijs, als ik eindelijk mijn reistax heb bereikt. Nog een laatste zwaai en dan pak ik mijn backpack en vertrek richting de bushalte. We gaan weer back to basic.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|