Pura Vida (het pure leven)

Het volgende avontuur 
Met een klap landt het vliegtuig op de grond. Van schrik zit ik rechtop in mijn stoel. Op het opstijgen na, heb ik niks van de vlucht meegekregen, compleet weggezakt in diepe slaap. Nog wat versuft, pak ik mijn spullen en volg de rest van de meute het vliegtuig uit. 
Eenmaal buiten zie ik nergens iemand staan die op Phil lijkt. Phil had me begin Januari benaderd via workaway.com, een website voor backpackers en ondernemers die op zoek zijn naar tijdelijk werk/een tijdelijke werknemer. Phil moet voor enkele weken naar Amerika en zocht iemand die tijdelijk op zijn B&B, tuin, dieren en 15 jarige dochter wilde passen. Dat wilde ik wel. 

---

Ik besloot op m'n backpack te zitten in de zon en maar rustig te wachten. 15 minuten later zag ik hem aan komen lopen, een kop kleiner dan mij en nog het beste te beschrijven als een kruising tussen de kerstman en een hells angel (ik zou zeggen; gebruik je fantasie). 
De autorit was gezellig en we praatten druk over Cuba. Phil bleek jaren op Cuba te hebben gewoond. Elke 3 maanden auto-onderdelen uit Amerika meenemen naar Cuba en zijn lege koffer vervolgens op Cuba vullen met sigaren en deze mee terug nemen naar Amerika (de mate van legaliteit heb ik maar niet nagevraagd). 
We komen aan op de ranch, waar we enthousiast worden begroet door 2 grote honden en een klein, gekruld keffertje genaamd Rodelle. Ik wordt voorgesteld aan de schoonmaakster Helena en haar dochter, de kokkin, Danielle. We drinken met z'n allen een verse fruitsap en Phil neemt me mee naar buiten om een rondleiding te geven door de tuin. Het woonhuis, de studio en het gasthuis zijn omringd door een prachtig groen grasveld met kleine sinaasappelbomen, tropische bloemen en struiken en hebben een waanzinnig uitzicht over San José vallei en de beboste bergen. Achter ligt een koffieplantage en meditatietuin, welke wordt begrenst door een beek uit de bergen. Eric de tuinman komt nog even snel gedag zeggen en dan is het alweer tijd om Kalina uit school te halen. 
Kalina is half Cubaans- en een ietswat verlegen meisje. Gelukkig als ik haar vertel dat ik net op Cuba ben geweest begint ze al snel met praten. Het klikt goed, het huis voelt goed en de omgeving ook. 'Dit wordt wel leuk', denk ik bij mezelf. 
 
Autorijden in Costa Rica voor Dummy's 
Aangezien 1 van mijn belangrijkste taken, tijdens Phil's afwezigheid, het brengen- en halen- van Kalina zou worden. Wilde Phil graag op dag 3 mijn rijvaardigheid testen. Ik slik, een automaat, berghellingen zo steil dat ik lopend mijn hielen niet eens op de grond kan houden, haarspeldbochten, motoren, wandelaars, honden en creatieve verkeersregels...'Hoe goed ben je verzekerd?' vraag ik aan Phil. Hij lacht: 'All risk, en voor alles en iedereen dat erin rijdt, dus maak je geen zorgen Dutchie, komt helemaal goed'. En met een flinke klap op schouder overhandigd hij mij de sleutels. Na een paar rondjes in de buurt, bleek ik me aardig goed te kunnen redden. Het is een kwestie van regelmatig in je spiegels kijken, meegaan in de stroming, invoegen als je jouw bumper ertussen kan proppen en communiceren met je toeter: 

• Een korte toeter: pas op ik kom eraan! Werkt bijzonder goed om mensen, honden en motoren opzij te laten gaan, zodat je kan passeren.
• Meerdere korte toeters: pas op ik kom er aan en ik kan je niet meer ontwijken!
• Lange toeter: IDIOOT! Kijk uit je doppen!!

 
Inmiddels zijn we bijna 3 weken verder en ben ik aardig ingeburgerd op de weg. Ik toeter er wellustig op los. Duw mijn bumper tussen elk open gaatje dat ik kan vinden en ben er op de snelweg aan gewend om te sla-ommen tussen de linker- en rechterrijbaan.
 
Een ommetje met de buurman 
Buurman Mario wil graag wandeltochten door de bergen en jungle naar de plaatselijke waterval begeleiden voor toeristen. Aan mij de eer om als eerste toerist het bos in te gaan om foto's te maken en een leuk stukje te schrijven voor onze infogids die we aan de gasten aanbieden. 
Mario bewapend met een kapmes en ik met mijn camera, pen en papier gaan we op pad. Het blijkt een hele klim de berg op, door weilanden, struiken en uiteindelijk, als een donkere muur, begint daar de jungle. Aangezien er geen wandelpad loopt en ook de bekende ANWB-paddestoelen hier ontbreken, hakt Mario (waar nodig) erop los met zijn kapmes om een weg voor ons vrij te maken en markeert om de paar meter een boomstam om, tijdens onze weg terug, het vrijgebaande pad gemakkelijker te kunnen volgen. Tussendoor stoppen we af en toe om 1 van de smaakloze wortels, planten of blaadjes die de jungle te bieden heeft op te eten.  
Na een klein uurtje door de jungle te hebben gestruind komen we aan bij de beek die we volgen tot 30 m voor de waterval. Hier hebben we geen andere keus dan onze spullen achter te laten en met mijn camera boven ons hoofd het laatste stuk door het ijs- en ijskoude water te lopen/zwemmen. Mario lacht zich krom van mijn kreten die ik continu uitkraam, omdat het water haast onverdraagbaar koud is. Hij legt uit dat het water afkomstig is uit wolken die tegen de bergtop aanslaan, daar neerslaan als regen en vervolgens via de waterval en de beek richting de vallei stromen. Dit water is pas net neergeslagen en daarom steenkoud. 
Gelukkig is het maar een klein stukje naar de smalle, maar prachtige en hoge waterval. We maken snel foto's genieten van het uitzicht, de vogels en het feit dat de bewoonde wereld even heel ver weg is. 
Helaas wordt het, veel te snel, te koud in het water en moeten we terug. We zoeken wat zonnestralen op om op te drogen en Mario zoekt wat planten voor lunch. We eten wat, vullen onze veldflessen met vers water uit de beek en gaan weer terug. 
7,5 uur na ons vertrek komen we terug. Compleet kapot werken we snel een bord spagetti weg die Helena ons voorschotelt. Mario gaat naar huis en ik bedank hem honderduit voor de fantastische ervaring. Vervolgens plof ik op bed en val in een diepe slaap. 

De wereld aan je voeten 
Erg grappig om te zien hoe de rollen nu zijn omgedraaid. Hiervoor was ik volop en beweging en nu sta ik 'stil', terwijl de wereld aan mijn voeten voorbij reist. Er komen gasten van over de hele wereld, waarvan het overgrote deel afkomstig is uit de V.S. of Canada. Niets zo veranderlijk als de mens, en die zon gaat ook zeker op voor onze gasten. Gelukkig is de overgrote meerderheid een genot om te ontvangen en is elke dag een gezellig begin aan de keukentafel waar ik iedereen voorzie van ontbijt en een praatgrage start van de dag. 
Op een middag kom ik terug met Kalina van school en staat er een nieuwe gast op ons te wachten. Het blijkt de 24 jarige Ellen te zijn. Haar vriend had op het laatste moment een baan aangeboden gekregen en kon daarom niet meer mee op vakantie. Ze had de komende 2 jaar uitgetrokken om te reizen en vond het daarom wel een goed idee om deze trip alsnog alleen te maken en zo alvast wat zelfstandiger te worden. We drinken een kop thee en Phil neemt haar mee voor een rondleiding door de tuin.  
De volgende ochtend schuivelt ze ietswat onzeker de keuken binnen. Ik parkeer haar aan de keukentafel en vraag haar wat ze als ontbijt wil. We raken aan de praat. Ik ben erg nieuwsgierig naar haar reisplannen en zij naar die van mij. Als ik haar vertel dat ik enkele jaren in de dierentuin heb gewerkt, vertelt ze enthousiast dat ze dierenartsassistente is van opleiding en nu een hondenuitlaatservice heeft. Ik zet mijn kop thee op tafel, sla een blik op haar dure huurauto, haar Gucci zonnebril, perfect gemanicuurde nagels, wimper- en haarextensions en trek al snel de conclusie dat dit onmogelijk met haar hondenuitlaatservice betaald kan worden. Ik sloeg m'n blik terug naar Ellen, en schatte haar wel sterk genoeg in om de volgende vraag te kunnen handelen: 'Ellen, wat doe je echt voor werk?' en sluit de vraag af met een knipoog. Ze schiet in de lach: 'Je bent een slimme meid!'. Voor de zekerheid kijkt ze rond om zeker te zijn dat niemand het volgende nieuwtje kan horen. Ze buigt over de tafel en fluistert: 'ik werk als High-class-escort'. Ik hef mijn theeglas, en we proosten. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik honderduit over haar werk. De ene na de andere hilarische, walgelijke en indrukwekkende ervaringen komen over de tafel. Ze vraagt me haar die dag mee te nemen naar enkele uitzichtpunten over de vallei, omdat ze het zelf nog eng vind om te rijden. We hebben een super gezellige dag. Ellen trakteert op lunch en 's avonds sluiten we dag af met een uitstapje naar het plaatselijke restaurant. 
Ze wijst naar een oude, gezette man van rond de 65. 'Zo ziet het grote deel van mijn klantenbestand eruit'. Ik verslik me bijna in mijn ananassap, ondanks dat ik niet verbaasd ben. 'Hoe hou je het in vredesnaam vol?' vraag ik haar. 'Het is een act dat we opvoeren. Maar het is vooral het geld. 1 van mijn klanten heeft mijn exclusiviteit gekocht. Ik werk 2 avonden in de maand en verdien 10.000 euro per maand. Het lukt me niet om te stoppen. De financiële vrijheid is ongekend. Als je er eenmaal in zit, kom je er haast niet meer uit. Soms heb ik spijt dat ik ooit begonnen ben.' Ze slaat ietswat spijtig haar ogen neer en kijkt me vervolgens recht in m'n ogen: 'Beloof me dat je er nooit aan begint.' Ik glimlach en ben blij dat ik met volle overtuiging mijn belofte kan uitspreken. 
Inmiddels heb ik, naast Ellen, vele bijzondere gasten mogen verwelkomen en uitzwaaien. Vanmorgen vroeg is Phil naar Amerika vertrokken en staan Kalina en ik er samen voor. We hebben er zin in! Kom maar op met de volgende avonturen.