Paspoortje, paspoortje aan de wand

​`Archh… waar blijft die sufferd nou?`, de boot wordt al ingeladen en mensen stappen in. Grant en ik hebben twee weken vakantie gekregen van het werk. Grant was voor de trip getroffen door een of andere bacterie met ADHD, waardoor letterlijk alle sluizen waren geopend, soms tergelijkertijd. Na een infuus en kerstpakket vol medicatie gaat het gelukkig beter. De trip heeft hij niet kunnen doen, gelukkig was de groep niet al te groot en kon ik het alleen ook wel alleen.

Was het niet, dat ik op dag twee door dezelfde bacterie getroffen was. Onder het mom van `zeeziek`, gelukkig ongemerkt naar een Guna kliniek kunnen ontsnappen (deze gelukkig beter dan de vorige) en na een flikke shot in achterste en wat poedertjes van de shala (politieke en spirituele leider van een Guna gemeenschap) was ik weer zo goed als de oude. Gelukkig werd dit door de baas zo gewaardeerd; `Sanne, een trip zo laten verlopen dat niemand van de groep doorheeft dat je zo ziek als een hond bent, dan verdien je even tijd voor jezelf. Ik ken je, je zal het nooit toegeven dat je even tijd voor je zelf nodig hebt, dus zie het als een werkorder, je neemt twee trips vrij.`
Grant kwam de dag voor vakantie overgevlogen uit Panamastad om met me mee te gaan. En nu.... in alle enthousiasme, was hij vergeten zijn paspoort te laten stempelen. Vlak voordat we boot instapten naar Negocli. Snel was hij naar het migratiekantoor om de hoek gerend, maar het was nog vroeg, en in Capurgana, houden de mensen niet van vroeg. Ook niet van laat en ook niet het middaguur.... Al regelmatig heb ik wanhopige toeristen geholpen om meneer de douaneman uit zijn bed te krijgen, zodat hij in zijn gracieuze spongebob pyama naar beneden komt om een paspoort met wat pesobiljetten erin gevouwen te stempelen. Grant houdt niet van dit soort praktijken. Grant houdt van eerlijkheid. Maar dat brengt je in dit land nu eenmaal niet altijd verder, dus wacht ik met spanning af op de pier. Daar komt Grant de hoek om stormen, paspoort in zijn hand. Zijn gezicht zegt al genoeg. `Hij kan het nu niet doen, iets met het systeem. In Negocli moet ook een immigratiekantoor zijn, daar kan ik instempelen`, zegt hij nog nahijgend van zijn sprint. `Ik weet niks van een immigratiekantoor in Negocli. Als je het mij vraagt is dit gewoon een excuus om niet aan het werk te gaan`, antwoord ik met een wenkbrauw in de lucht. `Het komt wel goed, anders gaan we door naar Cartagena en laat ik daar mijn paspoort stempelen.`
Aangekomen in Negocli, bleek er, zoals verwacht, geen kantoor te zijn. Dan maar snel een bus naar Cartagena. De meest romantische en pitoreske stad in Colombia, gelegen aan de noordkust, dus ach... we mogen niet klagen.
Heerlijk met een boek in de hand, heb ik mijn kont in bed geparkeerd. Mijn sociale vaardigheden hebben overuren gedraaid de afgelopen maanden, dus heb ik besloten me zo asociaal mogelijk gedragen deze vakantie. Grant is naar het migratiekantoor in Cartagena. Een mooi excuus om met helemaal niemand te praten vandaag. Met voldoende eten en drinken (binnen handbereik van het bed, zodat ik er niet uit hoef) geniet ik met volle teugen van mijn dag. Aan het einde van de dag komt Grant terug. Helaas zonder succes. Aangezien hij de grens is overstoken bij Puerto Obaldia (het bewijs hiervan staat helaas wel in zijn paspoort), moet hij binnen drie dagen instempelen in Capurgana. Gelukkig was een van de medewerksters van het kantoor zo hulpvaardig om naar het kantoor van Capurgana te bellen om verhaal te halen, maar zonder resultaat. Onze grote vriend hield voet bij stuk en ontkende elk fragment van het verhaal.
`Kom we gaan uit eten, ik trakteer. Dan legen we even onze beide hersenhelften en denken morgen verder hoe we dit gaan oplossen.’ zeg ik met de meest opbeurende toon die ik over mijn lippen weet te persen. `Maar het is zijn verantwoordelijkheid!`, antwoord Grant gefrustreerd, `Hij moet hiervoor opdraaien!` `Weet ik lieverd, je hebt helemaal gelijk, maar zo werken de zaken hier helaas niet. Dat is frustrerend, maar door je erover op te winden, heb je alleen jezelf mee. Meneer lapzwans zal er echt niet zijn spongebob pyama voor aan de kant leggen.`
We lopen langs de receptie van het hostel en ik zie Deeps zitten, een oud-collega van San Blas Adventures. `Hey Deeps, que mas?`, zeg ik. `Ja gaat goed, tranquilo. Hoe is het afgelopen bij immigratie vandaag?’ vraagt ze met een typische receptionisteglimlach. `Grant wil er niet over praten. Helaas het bezoek was zonder succes.` We leggen haar het verhaal uit. `Maar als je pas instempelt aan het eind van je vakantie krijg je een boete van $250,-. Gelijk hebben of niet. Ik heb wel een `vriend` die jullie kan helpen. Tegen vergoeding uiteraard. Het is een vreemde vogel, maar hij kent nu eenmaal mensen hier in Colombia, hij krijgt je paspoort wel gestempeld. Maar je hebt het niet van mij. Je noemt mijn naam niet, noch de naam van dit hostel. Je hebt dit telefoonnummer gekregen van iemand van de San Blas eilanden en de naam ben je vergeten.` We bedanken Deeps voor het telefoonummer en verzekeren haar dat we haar naam niet vrij zullen geven. We besluiten het nummer even opzij te leggen en eerst van de vakantie te genieten.
 
Cartagena is prachtig. We doen een tour door het historische gedeelte van de stad. De cultuur is gemixt. De invloeden van de inheemse bevolking, de Spanjaarden, de uit-Afrika-afkomstige slaven, alles is terug te zien in de architectuur, kunst, muziek, dans en het straatbeeld. We besluiten het hippe en bruisende Cartagena na een paar dagen in te ruilen voor een klein afgelegen dorp aan de noordkust. Hier lopen we letterlijk van onze hangmat naar de zee, naar ons bed, naar het winkeltje om de hoek, naar de keuken en weer terug naar de hangmat. Elke namiddag spelen de locals volleybal op strand. Een activiteit die zeer serieus genomen word. Elke fout van een teamlid of een besluit van de scheidsrechter wordt beantwoord met een luidkeelse discussie. In het begin waren we bang dat het zou ontmonden tot een knokpartij, maar al snel leerde we dat dit nu eenmaal deel was van de dorpscultuur. Mensen schenen zich hier nergens druk om te maken, dus elk puntje van frustratie werd losgelaten tijdens de dagelijkse volleybalsessies.
Na een paar dagen waren onze batterijen opgeladen en regelde Arturo (de waarnemer van het hostel) een boot voor ons naar `Casa en Aqua`, wat zich letterlijk vertaalt naar `Huis in het water`. Handig, want op deze manier heeft het geen verdere beschrijving nodig. Het is letterlijk een huis in de hemelsblauwe Carribische zee. Hier genieten we van cocktails, leuke gesprekken, rondrijven op een luchtbed en doen we een van meest gave dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Snorkelen tussen lichtgevend plankton. We pakken de fluisterboten in de nacht richting de mangrove en duiken een voor een in het water, gewapend met een snorkelset. Direct ben ik in een andere wereld. Mijn hele lichaam is veranderd in een sterrenlichaam. Om me heen zie ik andere sterren in de vorm van mensenlichamen voorbij zwemmen. Het is alsof ik midden in Avatar zit, midden in de ruimte. Als een wild kind begin ik pirouetten te draaien in het water, duik ik naar beneden, en weer naar boven. Alles om maar een zo groot mogelijk spoor van sterren achter me te laten. Opeens hoor ik geroep. Ik gooi mijn hoofd boven water en zie in het donker het vage silhouet van de boot met iedereen er al in. `Oeps, sorry!`. Snel zwem ik terug en in de boot geniet ik nog na van deze bijzondere ervaring. Na het avondeten, kruip ik snel in mijn hangmat en droom ik nog even lekker verder van deze (letterlijk) hemelse ervaring.
 
We gaan terug naar Cartagena. `Adelaide` speelt tegen `Bulldogs` dit weekend, dus uitstekende WiFi is essentieel. Daarnaast is de trots opzij gezet voor realiteit en besloten we om Deeps haar mysterieuze vriend te contacten voor een stempel in Grant`s paspoort. `Hallo? Spreek ik met meneer Bauer?` vraag ik als de telefoon wordt opgenomen. ‘......Spreekt u mee. Met wie heb ik het genoegen?’, klinkt er aan de andere kant met een Duits accent. Ik stel me voor en leg hem onze situatie uit. `Van wie heb je mijn nummer?’ vraagt hij. `Ow van iemand die we hebben ontmoet op San Blas. Zijn naam kan ik me niet meer herinneren, maar hij vertelde dat als iemand in Colombia ons kon helpen u het zou zijn.` (Van de vele dingen die ik tijdens mijn reis heb geleerd, is het wel dat mannen enorm gevoelig zijn voor een vrouw die niet zonder hun hulp kan, dus het leek me wel slim om de laatste opmerking eruit te gooien. Het leek te helpen, zijn stem veranderde van wantrouwend naar trots.) `Neem morgenochtend een taxi om 9:00. Draai mijn nummer op je telefoon en geef deze aan de taxichauffeur. Hij zal jullie afzetten bij mijn appartement. Over de prijs onderhandelen we morgen, maar het zal zeker gunstiger zijn dan de boete die je anders boven het hoofd hangt.` Ik bedank hem en hang op. Dit is veruit het meest `dodgy’ dat ik ooit in mijn leven heb gedaan en ga doen.....
 
De taxichauffeur stopt voor een appartementencomplex. De portier wacht ons al op en wijst ons de deur aan waar we moeten zijn. De deur is al open en een witte, kleine, langharige poedel rent druk kefferig op ons af. Eenmaal binnen, krijg ik spontaan een deja vu uit mijn tijd bij de thuiszorg. Het huis staat vol met prularia, planten, oude meubels en overal gehaakte kleedjes. `Ga maar zitten!`, klinkt er uit de keuken. Ik zoek een plekje tussen de spullen op de sofa en meneer de keffer springt naast me voor een kroel over zijn buik. Meneer Bauer komt de woonkamer binnen geschuifeld. Het blijkt een zwaar obese man, geboren en getogen in Duitsland en gekleed in een lang zongebleekt hemd, welke hij draagt als een jurk. Hij zit flink op zijn praatstoel en geniet overduidelijk van het feit dat iemand de tijd neemt om naar zijn verhalen te luisteren.
Een medewerker van het immigratiekantoor komt binnen gelopen (te herkennen aan zijn outfit met op zijn borstzak en rug het woord `migration` geborduurd. Meneer Bauer gaat over in het Spaans, niet wetend, dat ik een behoorlijk woordje Spaans kan verstaan. `Hey Michel hoe gaat het?` Michel zet een plastic tas vol sigaretten op tafel en luistert aandachtig naar meneer Bauer, terwijl hij zijn blik wisselt tussen mij, Grant en meneer Bauer. `Ik snap dit normaal een kostbare zaak is Michel, maar hou alsjeblieft in je achterhoofd dat volgende week een contact van me lithiumbaterijen aflevert in de haven. Deze zijn nu veel geld waard. Ik mag dit koppel erg graag en zou de zaken graag beleefd willen houden.`, gaat meneer Bauer verder in het Spaans. Ik zet mijn missenglimlach op en doe net of ik er de ballen van begrijp. `Bueno`, zegt Michel tegen meneer Bauer, `ik was hier niet, ik heb hier niets mee te maken en hun paspoort is officieel gestempeld in Capurgana. Leg ze dat met ferm uit en ik doe het voor $80,-.’ 
Een aantal handdrukken en $80,- later gaan we met een gestempelde paspoort de deur uit. `Herzlichen dank herr Bauer!`. Meneer Bauer lacht en gaat gretig over in het Duits `Als je ooit nog een vriend nodig hebt, jullie zijn altijd welkom.`