Als een kip zonder kop ren ik over Utrecht Centraal. Ik moet pissen als een nijlpaard. De carpool van BlaBlacar (de carpool versie van AirBnB) was subliem! Om stipt 4 uur in de middag stond er een auto (lees dikke, vette Mercedes) te wachten op Frankurt Centraal. Na 3.5 uurtjes zoefen over de Deutsche Autobahn, kwamen we ruim op tijd aan in Utrecht voor de laatste trein naar Schiphol. Er was helaas geen tijd voor een sanitaire stop en ondanks dat mijn sluitspier na de lange busritten in Zuid Amerika zo ongeveer een Arnold Swarznegger sterkte hadden bereikt, was het limiet nu toch echt daar. Het voelt gek om weer op het vertrouwde station terug te zijn en tegelijkertijd ook heel normaal. Ik weet de weg nog precies, de winkeltjes, de kleuren, alles is nog hetzelfde. Het valt me op hoe netjes en geordend het allemaal is. Geen vuiltje op de vloer, mensen lopen keurig in lijnen op en neer. En overal is het zo typisch Nederlands... “Lo Siento señora, dondè esta el baño?”, vraag ik een conductrice. Ze draait zich om en kijkt me verbaasd aan. “Sorry schat, maar die rare brabbel versta ik niet.” Zegt ze met een plat Amsterdams accent. Dan pas realiseer ik me dat ik Spaans aan het spreken was. Het is raar om weer Nederlands te kunnen praten op straat. Dat iedereen je dan gewoon verstaat. “Ow sorry, mevrouw ik was er even niet bij met mijn hoofd. Ik vroeg mij af waar het toilet is”. De vrouw kijkt me nog steeds wat argwanend aan. “Rechtdoor mop, voorbij perron 8. Aan je linkerhand. Je moet wel betalen.” Met een opgeluchte blaas stap ik 10 minuten later de trein in. Ik kijk naar de mensen om me heen. Iedereen praat Nederlands, ziet er Nederlands uit, doet Nederlands. Met gezonde spanning stap ik uit op Schiphol. Met een snelle 'hop-stap-spring' vlieg ik de roltrap op. Mijn ouders zie ik al staan. Ik ren naar ze toe. Dikke knuffels en dikke zoenen volgen. Wat is het heerlijk om weer terug te zijn! Na een kleine week vakantie met mijn ouders kom ik dan eindelijk thuis. Met mijn rugzak op loop ik naar boven. Het is net alsof ik nooit ben weg geweest. Nog hetzelfde beddengoed. Die ene DVD die had gekeken voordat ik weg ging, ligt nog bovenop de hoes. Net als mijn favoriete Cd's en boeken. Wanneer ik mijn kledingkast open trek voelt het net als kerstmis. Zoveel keus. Rokken, broeken, bloesjes, topjes. Van meer dan de helft was ik al vergeten dat ik ze had. Ik sla een blik op mijn vertrouwde rugzak. Al gaarne ik verder reisde in Zuid Amerika, des te meer kleren ik uit mijn rugzak weggaf. Op het eind had ik 2 setjes warme kleren en 2 setjes zomerkleren over. Mijn kleren waste ik elke avond onder de douche. Wanneer ik op doorreis was moest ik ze noodgedwongen te drogen hangen aan mijn rugzak. “Met deze voorraad hoeven we voorlopig niet te wassen Sanne.”, zeg ik tegen mezelf. De weken die volgen spendeer ik vooral met het opzoeken van vrienden, oude bekenden en familie. Het is een onbeschrijfbaar gevoel om iedereen weer te zien, te kunnen vast houden, te horen ... er weer echt even bij te zijn. Niet via een IPad in de rondte worden doorgegeven tijdens Skype, maar er echt even helemaal bij zijn. Samen eten, samen drinken, dezelfde oude grappen weer op tafel gooien. Het valt me op hoe normaal het is om weer thuis te zijn. Om weer aan de keukentafel te zitten met vrienden. De huizen zijn hier en daar wel wat veranderd of compleet vernieuwd, maar de vriendschap is hetzelfde. Ook de gesprekken zijn hetzelfde. Ikzelf zit zo volgepropt met verhalen, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen en ik merk aan mijn omgeving dat ze het soms ook niet zo goed weten. Het is eigenlijk heel apart om van binnen zo veranderd te zijn, maar dat het ergens zo fijn is om weer lekker over ‘gewone’ dingen te praten. Over die nieuwe baan, nieuwe vriendjes, samenwonen, de kat, de hond, die ene gekke buurman, de laatste roddels van de vriendengroep. Ik spreek vrienden die zelf ook op wereldreis zijn geweest. “Vind je het ook zo moeilijk om weer thuis te zijn?”, vraagt de een. “Nee eigenlijk niet”, antwoord ik. “Het is wel heel gek, alsof je uit een soort coma bent terug gekomen. Maar ik vind het vooral heel fijn om weer van iedereen te kunnen genieten. Al moet ik toegeven dat het vooruitzicht om straks weer weg te gaan veel helpt.” Ze knikken. “Voor ons was het zo lastig het leven weer op te pakken. De vrienden die je onderweg leert kennen weten hoe het is om te reizen. Ze begrijpen wat het met je doet. Dat is thuis toch minder. Mensen vragen vaak al direct wat je nu dan met je leven wilt gaan doen. Terwijl je met een been nog midden in het avontuur staat. Je oude plannen heb je overboord gegooid en er zijn nieuwe dromen voor in de plaats gekomen.” We knikken. “Hoe moet dat wel niet voor militairen zijn. Al die traumatische dingen die ze hebben meegemaakt en dan ook nog zwijgplicht.”, zegt de ander. “Dan hebben wij toch iets moois om nu met de wereld te delen en om naar terug te kijken.”, zeg ik. We heffen het glas, daar proosten we op. De dagen vliegen voorbij. Het einde komt alweer in zicht. Mijn vertrek datum naar Australië komt steeds dichterbij. Ik loop mijn laatste rondjes in het bos met de hondjes. Zoek nog de laatste mensen op die ik wil zien. Spendeer zo veel mogelijk tijd met vrienden en familie. Het raakt me. Hoe erg ik er ook tegen op zag om afscheid te nemen van Zuid Amerika, ik vind het nog veel moeilijker om Nederland weer te verlaten. Alsof je in een warm bad zit, in een koude badkamer en je er niet aan moet denken om met je natte lijf over de koude badkamer tegels te lopen. Het is moeilijk om weer vaarwel te zeggen tegen alle dierbaren. Het liefst zou ik iedereen in een doosje willen doen en meenemen naar mijn volgende avontuur. De laatste dag is aangekomen. Vanavond vertrek ik met de bus naar Londen. Daar zal ik, na een weekend met vrienden, naar Melbourne te vliegen. “Wat wil je doen op je laatste dag?”, vraagt mijn moeder. “Ik zou graag naar het strand willen. Net als vroeger, toen we elke zondag gingen na een bezoekje bij opa en oma.” Het is een prachtige nazomerse dag. Enorme wolkenpartijen hebben zich samen gepakt boven het strand en er staat een flinke wind. Ideale dag om even goed uit te waaien. De hondjes lopen met opgegeven staartjes met ons mee. We kunnen niet meer zo ver als vroeger. Daar zijn ze inmiddels te oud voor geworden. Maar we genieten er niet minder om. Als afsluiter gaan we nog even naar een strandtent. Nog een laatste portie bitterballen voor ik weg ga. “Vind je het moeilijk om weg te gaan?”, vraagt mijn moeder. De tranen schieten in mijn ogen. “Enorm moeilijk” zeg ik. En we geven elkaar een knuffel. “Ik zal even afrekenen, dan gaan we daarna lekker naar huis.”, stelt ze voor. Enkele minuten later komt ze terug. Hier een kadootje. Ze duwt me een envelop in mijn handen. Ik kijk naar de kaart. De boodschap die erop staat is precies wat ik nodig heb: Als TROOST Stuur ik de schelpen Als KRACHT De grote zee De ZON zal je omarmen Weet je bent alleen We geven elkaar een dikke knuffel. Mijn moeder, mijn vader en de hondjes. Het is goed zo. Ik ben klaar voor een nieuw avontuur.
6 Comments
Kirsten Rogaar
7/1/2017 09:45:02 am
Lieve Sanne,
Reply
Kirsten
7/2/2017 12:11:41 am
Hoi Lieve Kirsten,
Reply
Marja de Groot
7/1/2017 10:46:18 am
mooi verhaal weer Sanne! Ja ik weet ook nog hoe het was. Alles zo dubbel. We weten dat dit bij jou past dus daarom was het afscheid iets makkelijker. Je beleeft weer allemaal nieuwe avonturen en werk ervaringen. We blijven het heerlijk vinden om je belevenissen op je blog te lezen. Veel lief s Mama.
Reply
Sanne
7/2/2017 12:09:29 am
Hoi Mam, Blij dat je met zo veel plezier de verhalen leest. Zijn jullie er toch een klein beetje bij. Lieve kus. Sanne
Reply
fraukje
7/1/2017 01:43:30 pm
hoi sanne wanneer kom je weer naar nederland terug? want ik wil je heel graag weer zien en ik zag op de e-mail die jij had gestuurd onze foto waar we met zijn tween opstaan en dat vind ik een mooie foto groetjes van fraukje
Reply
Sanne
7/2/2017 12:08:07 am
Hoi lieve Fraukje!
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|