Met een ietswat teleurgesteld gezicht kijk ik naar mijn bord. Ondanks alle gratis specerijen die er in de keuken staan is het me niet gelukt om mijn budgetmaaltijd om te toveren in een culinair hoogstandje. Het is alweer ruim een dag sinds ik iedereen van de Coffeeranch heb uitgezwaaid en met de bus naar Uvita, een rustig surfersoord aan de Pacifische kust, ben afgereisd. Het hostel ligt aan het strand en bestaat voornamelijk uit met hout in elkaar getimmerde hutten. Ze doen me nog het meest doen denken aan de dagen in het kinderspeelparadijs waar mijn broer vroeger, gewapend met spijkers en hamers, samen met zijn vrienden, hun eigen droomvilla's in elkaar timmerde. Ik zucht, pak mijn bord en besluit maar het beste van de maaltijd te maken. Ik schuif aan de lange eettafel en ga naast een groep Amerikaanse tieners zitten. Ze praten druk over alle chicka's die ze op het strand en in het hostel hebben gezien en over hun surfmoves, waarmee ze toch overduidelijk indruk op de dames hadden gemaakt. Ik lach, blij als ik ben dat ik, met mijn 25 jaar, al lang en breed buiten hun categorie val en daarmee niet met creatieve afwijzingen hoef te komen. Tegenover me zit een jongen van mijn leeftijd. Hij rolt uitgebreid met z'n ogen, geeft de tieners een afkeurende blik en kijkt vervolgens naar mij, terwijl hij met zijn rechterhand doet alsof hij zichzelf door het hoofd schiet. Ik grinnik. 'Ik haat Amerikanen', zegt hij, 'en ik ben er zelf 1. Dus ik kan het zeggen'. Ik gluur naar de jongens naast me, maar die zijn zo vol van al het vrouwelijk schoon, dat ze niks horen. Ik hef mijn glas water, en terwijl mijn water tegen zijn bier aantikt, stellen we ons aan elkaar voor. 'Hoe smaakt je eten?', vraagt hij. 'Het is eten.' antwoord ik met een knipoog. Hij lacht: 'Ik mag jou wel'. Dennis blijkt, net als ik, ruim 3 maanden onderweg te zijn. Na ruim een jaar 70 uur per week in de psygiatrie te hebben gewerkt, was de batterij leeg. Hij nam ontslag en kocht een enkele reis naar Colombia. 'Het enigste wat ik sindsdien heb gedaan is van het hostel naar het strand, naar het hostel, naar de bus, naar de volgende plek. Ik geef niks om wat voor park, wat voor vulkaan, wat voor godvergeten berg...niks! Het enigste wat ik doe is m'n kont op strand parkeren en me rond laten dobberen in de zee.' En hij sluit zijn verhaal af met uitgestrekte benen en armen, alsof hij zich ter plekke in de oceaan waant. Ik pis zowat in m'n broek van het lachen. Er loopt een jongen achter me langs en Dennis volgt hem uitgebreid met z'n ogen. Dat geeft mij groen licht om verder te vragen, naar de conclusie die ik vanaf moment 1 al had getrokken; 'Is het moeilijk om alleen te reizen als je op het andere team wedt?'. Dennis kijkt me vol bewondering aan. 'Je bent een slimme meid.' Hij zucht nog diep: 'Ja het is moeilijk, de meiden zijn vaak op zoek naar iemand die meer wil dan alleen een goed gesprek en de mannen, nouja... die zijn bang dat je juist meer wil dan alleen een goed gesprek. Daarnaast wil ook gewoon een backpacker zijn, en niet 'die homo''. Ik begrijp hem, maar confronteer hem ook met het feit dat hij zelf ook mensen in een hokje plaatst. Dat we dat allemaal doen. Het schept orde in ons hoofd en zolang we er geen oordeel aan vast plakken, ik niet inzie wat er mis mee is. 'Maar mensen veroordelen me, ik voel het', en de tranen beginnen over z'n wangen te stromen. 'Ik denk dat je alleen een spiegel ziet van je eigen oordeel', antwoord ik, en we kijken elkaar strak aan. 'Ben je de nieuwe Oprah ofzo?' Vraagt hij, en we schieten allebei in de lach. 'Maar je hebt een goed punt'. Anna, mijn Duitse kamergenoot springt plots op m'n rug en zet twee biertjes voor onze neus. 'Kom tortelduifjes, we gaan naar het strand. Tijd voor een kampvuur'. Dennis en ik geven elkaar een dikke knipoog en volgen de met bier, brandhout en gitaren bewapende meute naar het strand. Iedereen die ik die avond spreek, heeft issues, onzekerheden. Dat maakt niet uit. Zeker nu niet. Het vuur brand hoog, het bier is koud, de sterren stralen en we zingen liedjes. En Dennis.... die zit gezellig te kletsen.... met de Amerikaanse tieners. Deze bleken toch zo slecht nog niet.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|