Dag Ymmie Zoals jullie waarschijnlijk wel uit mijn verslagen kunnen opmaken, bevalt het reizen me zo goed, dat ik voorlopig niet naar huis wil. Dit vraagt echter wel om keuzes te maken; wel, of niet naar de begrafenis van je oma; wel of niet naar huis gaan voor een bruiloft, etc. Maar 1 van mijn moeilijkste besluiten tot nu toe, moest ik nog maken; wel of niet Ymke, mijn paard, verkopen. Na lang wikken en wegen, besluit ik dat het voor alle partijen toch het beste is om haar te verkopen. Ik kruip achter de computer en zet een advertentie op marktplaats. Rustig doorloop ik alle stappen, tot het moment dat ik de advertentie volledig en al, voor mijn neus zie verschijnen. 'Mijn Ymke staat op marktplaats.... ', denk ik bij mezelf. En hoewel ik de advertentie zelf heb geplaatst, draait m'n maag om. Ik klap de laptop abrupt dicht en besluit op bed naar muziek te luisteren. Rodelle springt naast me op bed en vraagt met grote puppyogen en een laag, kwispelend staartje of hij naast me mag liggen. Ik stem toe en dolblij krult hij zich naast me op. Ik streel met mn vingers door zijn witte krullen en de tranen beginnen over mijn wangen te rollen. Rodelle kijkt op en zet zijn voorpoten tegen mijn borst om mijn tranen op te kunnen likken. We kijken elkaar liefkozend aan. 'Ik weet ook wel dat het de juiste beslissing is, maar het is nu even moeilijk' zeg ik tegen hem. Hij piept wat terug, likt me nog een laatste keer over de wang en gaat weer liggen. 'Ja slapen is inderdaad maar het beste', denk ik. Ik leg mijn Iphone aan de kant, doe het licht uit en val uiteindelijk toch in slaap. 's Nachts wordt ik wakker, ik kijk op de klok. Het is 2 uur, 9 uur 's morgens in Nederland dus. Zou er al een reactie zijn? Ik kijk op mijn telefoon. 25 reacties van marktplaats.... 'Het lijkt boer Tom van Boer-zoekt-vrouw wel', denk ik bij mezelf. En dat na een paar uur. Ik lees ze allemaal en enkele antwoord ik direct. Een kleine week, een aantal skypegesprekken en heel wat hersenkraaksels later, is Ymke verkocht. Aan een man uit de Beemster, 10 min fietsen bij mijn ouders vandaan en ik mag haar altijd bezoeken en rijden als ik terug in Nederland ben. De dag van het ophalen, Skype ik met Lienke, mijn voormalig schoonzus, bij wie Ymke gestald staat. Het laden is goed gegaan. Even later komt er een Whatsapp binnen. Het is de nieuwe eigenaar. Alles is goed gegaan. 3 foto's erbij, van een vrolijke Ymke, die heerlijk staat de grazen in de wei. Rodelle kijkt me aan. 'Ja je had gelijk, het is inderdaad goed gekomen' zeg ik met een glimlach en samen maken een we een ommetje over de plantage. Cuba reunited Het is dinsdagmiddag en ik ben super vrolijk. Vandaag komt Mariel me opzoeken, het half Duitse-, half Spaanse meisje, waar ik de laatste dagen op Cuba mee heb rondgereisd (zie blog 'Hasta la Victoria Siempre'). Ze verwacht rond 17 uur aan te komen met de bus in San Isidro, dus nog genoeg tijd om met Kalina wat inkopen te doen in het dorp. We rijden ons standaard rondje en plots zie ik daar een lange, roodharige meid staan, met een onmiskenbare blauwe jurk. Snel gooi ik de auto aan de kant, en laat Kalina stomverbaasd in de auto achter. 'Mariel!' schreeuw ik met twee handen in de lucht, 'wat doe jij hier nu zo vroeg?'. We springen elkaar in de armen. Ze bleek veel sneller te kunnen reizen met de bus dan verwacht en had na diverse telefoon en sms-pogingen, maar besloten rustig bij de kerk te wachten, tot ik zou komen. Snel leg ik de situatie aan Kalina en uit en stel de dames aan elkaar voor. We doen nog wat laatste inkopen en spenderen de rest van de dag aan het bijkletsen over al onze avonturen. Mariel heeft in de tussentijd van Guatamala over land, door midden Amerika naar Costa Rica gereisd, dus ook genoeg avonturen te delen. Mariel was al fanatiek vegetarisch, maar volgt sinds haar aankomst in Midden-Amerika een veganistisch dieet. Wat verassend goed was vol te houden. Ze biedt aan die avond te koken en daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen... Ze schotelt ons een heerlijk maal voor, wat aan niks te kort komt. Het smaakt goed en de komende dagen mogen we nog van veel meer veganistisch eten genieten. De befaamde woensdagmiddag is weer aangebroken. Wat betekent, geen verplichtingen na 12:30. Mariel en ik pakken de auto en rijden de highway 32 af richting 1 van de ingangen van het nationaal park. Als we eenmaal de eerste berg over zijn, kijken we onze ogen uit. Bergen, groene bergen, zo ver onze ogen kunnen kijken. Het is niet te bevatten hoe wijds en groen het is, laat staan op een foto vast te leggen. Tracy Chapman zingt op de radio: 'You've got a fast car...' En alles is perfect. We komen aan in het park. Wederom groen, groen, groen. Plots horen we geritsel. Het wordt luider en luider en de bomen beginnen wild op en neer te bewegen als een Hollander die salsa probeert te dansen in Cuba. 'Is het een puma?', vraagt Mariel. 'Nee, het komt uit de boomtoppen. Het moeten apen zijn', fluister ik. We turen langzaam de boomtoppen af en dan verschijnen ze; een groep witgezichtcapucijn aapjes. We proberen ze op de foto te zetten en volgen ze langzaam. Dat wordt niet in dank afgenomen. De groep bewapend zich met de nodige vruchten en begint vervolgens met precisie-geschut de aanval. We besluiten ze maar met rust te laten en lopen langzaam terug naar de auto. Het was een super dag! Time to say goodbey Mariel is inmiddels terug naar Berlijn en we gaan weer over op de orde van de dag. De laatste dagen zijn aangebroken en ik besluit nog mijn laatste dagen te spenderen aan het oriënteren van mijn volgende stap; reizen door Costa Rica, Panama en Colombia. De eerste fase is aardig eenvoudig. Sebastien, een vriend, ontmoet op de Dominicaanse Republiek, komt over uit Parijs om een reportage te maken over Costa Rica. En ik, lucky bastard als ik ben, mag mee. We maken een deal, aangezien ik al enige tijd in Costa Rica ben, kies ik de plekken uit waar we heen gaan. Aangezien Sébastien wat kritischer is als het op slaapplaatsen aankomt, zal hij de hotels uitkiezen. De dagen tussen mijn laatste werkdag en de dag dat Sébastien aankomt besluit ik door te gaan brengen in Uvita. Een klein gehucht aan de Pacifische kust, omringd door verschillende nationale parken. Ik boek een bed in een slaapzaal bij hostel Flutterby dat aan het strand ligt en verheug me enorm op mijn vakantie. Voor ik er erg in heb is het al tijd om afscheid te nemen van de koffieranch. Phil is terug uit Amerika en heeft een goede tijd gehad. Hij biedt me een lift aan naar het busstation en voorafgaand te stoppen bij hotel 'Grano Orro', het hotel wat Sebastien voor maandag geboekt heeft, en waar ik wat spullen in bewaring kan geven, zodat ik niet alles op en neer hoef te zeulen naar Uvita. Ik breng snel Kalina nog een laatste keer naar school, geef haar een knuffel en wens haar het allerbeste. Terug op de ranch geef ik Eric, de tuinman nog een hand, Elena en Daniella een knuffel. Alle dieren nog een dikke kus en dan is het toch echt tijd om te gaan. Eenmaal in San José komen we, na diverse malen vragen, eindelijk aan bij hotel Grano Orro. We kijken naar het gigantisch luxe uitziende complex en vervolgens naar elkaar. Phil steekt z'n duim op: 'Niet slecht voor een backpacker!' En buldert het daarna uit van het lachen. Een piccolo komt naar buiten en hupt behendig van de trap af. Hij opent mijn deur en geeft me gracieus een hand, zodat ik zo sierlijk mogelijk met m'n oude kleren en stinkende teva-sandalen kan uitstappen. Hij neemt mijn oranje zak met kleren en andere meuk aan en loopt voor me uit naar de receptie. Ik kijk m'n ogen uit. Dat is wel even andere koek, dan mijn hostel in Uvita. Mijn tas wordt gelabeld en de staf wenst me een fijne reis naar Uvita. Ze vragen of ik met het vliegtuig ga. Ik vertel ze dat ik met de bus ga, en dat ik snel moet gaan, omdat ik anders de bus mis. Ik laat het personeel achter, dat intussen net zo onder de indruk is van het grote contrast als ik. En 30 minuten later stap ik op de bus naar Uvita. Ik ben de enigste niet-Tican in de bus, wat de nodige nieuwsgierigheid wekt. Als iedereen eenmaal is uitgevraagd, steek ik m'n hoofd uit het raam en ruik het frisgroene regenwoud waar we doorheen rijden. Wat een genot! Ik voel me in complete vrijheid. Flutterby house Ik wordt afgezet bij het busstation van Uvita. De geruchten van Uvita bleken waar. Behalve snelweg, een wegrestaurant en een tankstation, lijkt er niet veel in de buurt te zijn. Mijn backpack wordt uit de laadruimte gehaald en ik besluit bij het tankstation te vragen hoe ik het beste naar het hostel kan lopen. Dit bleek te ver te zijn, maar de vriend van de eigenaar was meer dan bereid me een lift te geven voor een klein prijsje. Hoe dichter we bij het hostel komen, hoe meer trucks we passeren, volgeladen met surfboards. Surfers op fietsen met hun board onder hun arm. Het leek wel een bedevaartstocht richting het strand. Het hostel deed me nog het meeste denken aan een kinderspeelparadijs voor volwassenen. Alles was in elkaar getimmerd met verschillende kleuren hout en alle kamers waren grote boomhutten, waar je met een ladder in moest klimmen en via een katrol je backpack omhoog kan heisen. De haarlengte van de jongens was gemiddeld langer dan dat van de meiden. En ik denk dat ik de enigste persoon was, zonder tatoeage. Het was duidelijk dat de hoogste inspanning die hier werd geleverd het surfen was, koken en eventueel... als je echt heel fanatiek was.... een wandeling naar de watervallen. Ik kies een bed uit in de boomhut, heis mijn spullen omhoog en ga richting de keuken om een maal te bereiden. Wil je weten wat er die avond gebeurde? Lees mijn blog `oordelen en vooroordelen`. Het duurde niet lang om me settelen in het hostel en met de andere reizigers. Ik ontmoet een stel dat al 2 jaar onderweg is op 2e handsfietsen. Gestart in Chili en onderweg naar het noorden van Canada. Er is een halfoverspannen muzikant, een voormalig leraar dat niet weet wat hij met zijn werk wilde doen en een break heeft genomen, een groep vriendinnen die een maand op vakantie zijn, een groep tieners die hun schoolvakantie bij Flutterby blijven om de hele dag te surfen.... en zo kan ik wel doorgaan. Ik maak urenlange wandelingen over het kokosstrand, zie howlermonkeys, neem een duik in de zee. Krijg een lift naar de watervallen van een Portugees stel en breng de dag door in de verkoelende bergen, wat een heerljke verademing geeft na het benauwde en dampende klimaat aan het strand. 's Avonds eten we met z'n allen, drinken een biertje en als stilte-tijd ingaat om 22:00 gaan we met ze allen naar het strand, maken een kampvuur en drinken water, bier of rum (beetje afhankelijk van ieders reisbudget). Het waren werkelijk 4 topdagen en voor ik het wist, waren ze al om. Tijd om de bus terug te pakken naar San Jose. Ik geef iedereen een knuffel en hoop de meeste nog een keer tegen te komen.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|