Komt wel goed schatje!

​Met een verlangend gezicht kijk ik naar mijn telefoon. Er staan helaas geen oproepen op. Het regent pijpenstelen. Gelukkig is er een groot afdak voor de supermarkt waar ik even onder kan schuilen. Mijn regenpak heeft het al opgegeven. Het is al bijna 23 uur. Ik zit al vanaf vanmorgen 11 uur op de fiets. "Kom op! Nog een order en ik kan in ieder geval mijn boodschappen betalen deze week.", mompel ik tegen mezelf. Een reddende engel stuurt me er een. Er popt een order op mijn telefoon. "YES! Om de hoek!" snel zet ik mijn telefoon in de houder op mijn stuur voor navigatie, doe mijn helm op en trap mijn trappers rond alsof mijn leven ervan af hangt.

Het blijkt om twee 'American Burgers' te gaan, een grote portie friet en twee cola voor de andere kant van de stad. Het is ongeveer 20 minuten fietsen en dan 30 minuten naar huis. Bezorgkosten die ik eraan verdien zijn $12... ver onder het minimum loon, maar in ieder geval beter dan niets.
 
Als een verzopen kat bel ik aan. Twee jongens doen de deur open. Met een grote glimlach overhandig ik de zak met eten. Het regewater druipt langs mijn gezicht naar beneden. Het mag niet baten voor een tip helaas.. Daar zijn Australiërs nog slechter in dan Nederlanders....
 
Het is alweer een maand geleden dat ik in Melbourne ben aangekomen. Een super leuke parttime baan bij Backpacker Deals was snel geregeld. De dag na aankomst had ik een sollicitatiegesprek gepland staan en was direct aangenomen. Nu werk ik 2 dagen in de week op kantoor als Marketing en Pr manager. Een super kans om meer te leren over de reisbranche, gratis tripjes en heeeel veel kennis opdoen over webbeheer en digital marketing! Het enige minpuntje: wonen in Melbourne is zo ontzettend prijzig dat ik met 2 korte dagen werken nog niet eens genoeg verdien om de huur van mijn kamer te betalen. Gelukkig dragen Robin, Maggi, Sarah en Jim een steentje bij en betalen ieder 10 dollar in de week mee. Hierdoor heeft de huisbaas ermee ingestemt de huur tijdelijk een beetje te verlagen, zodat ik in ieder geval tot februari in het huis kan blijven. Om wat extra dollars bij elkaar te schrapen werk ik in mijn vrije dagen voor UberEats om eten rond te brengen op de fiets. Het betaalt verschrikkelijk slecht, maar ik kan zelf de uren invullen en kan zo in ieder geval de wekelijkse boodschappen betalen tot ik een betere parttime baan heb gevonden.
 
Robin heeft me al geholpen met het oppimpen van mijn CV en van alle kanten worden er e-mailadressen, websites, uitzendbureaus etc. aangereikt. Ik solliciteer als tuinier, bediende, receptioniste, ober, barvrouw, postbode ik solliciteer bij hotels, hostels bij autoverhuur bedrijven, wisselkantoren noem maar op. Het wil allemaal niet baten. Tot ik op een dag een advertentie zie staan bij een hondendagopvang. De baan is me op het lijf geschreven. "Deze laten we niet aan onze neus voorbij gaan Sanne!" roep ik tegen mezelf. Vol goede moed schrijf ik een brief, zet de puntjes op de i bij mijn CV, stuur ze een mail en print daarnaast de brief en CV ook uit. Deze laatste besluit ik persoonlijk langs te brengen, het is immers niet wie je bent, maar wie je kent.
 
Het is een prachtige dag in Melbourne en ik snak naar een beetje frisse lucht. Ik heb de afgelopen maanden alleen maar in het drukke centrum rond gefietst. De hondenopvang ligt zo'n 30 kilometer ten oosten van het centrum. Met nog wat extra kilometer erbij om het van deur tot deur te maken, komt het in totaal uit op een ritje van zo'n 75 kilometer heen en terug. Dat moeten we net redden.
 
Ik maak voor mezelf een lunchpakketje klaar, met wat extra snacks voor onderweg. Ook stop ik $30 dollar in mijn portemonnee. Mijn laatste geld voor de week, zodat ik mezelf op terug weg op wat lekkers kan trakteren.
 
De rit is prachtig. Het volgt een groene strook door Melbourne, langs de rivier en doorkruist verschillende parken. Onderweg stop ik bij een picknicktafel om even wat water te drinken en een appel te eten. Ik doe mijn ogen dicht en geniet van het lente zonnetje dat, na een extreem lange winter, eindelijk tevoorschijn is gekomen. Wanneer ik terug ga naar mijn fiets, zakt de moet me in de schoenen. De voorband is zo lek als een mandje...Ik kijk op google maps. De dichtsbijzijnde fietsenmaker is 10 kilometer de andere kant op. Als noodoplossing koop ik snel een fietspomp voor $10 en besluit de rest van de 10 kilometer dan maar om de 5 minuten te stoppen om de band bij te pompen. Het is een (ahum) interessant ritje, maar uiteindelijk kom ik dan aan bij de hondencrèche. Snel zet ik mijn fiets om de hoek, haal mijn brief en cv uit mijn rugzak, doe mijn haar goed, recht mijn rug, doe de grootste glimlach op mijn gezicht en..... plots trekt een groot bord naast de deur mijn aandacht:
​

`Gelieve niet aanbellen of –kloppen buiten bezoekersuren i.v.m. overlast van honden geblaf'.​

​
Ik kijk op mijn telefoon, door de lekke band kom ik net een half uur te laat voor het bezoekersuur. Er staat een telefoonnummer onder het bord dat ik besluit te bellen.
 
“Ja hallo?”, klinkt het aan de andere kant van de telefoon. “Ja hoi, U spreekt met Sanne de Groot. Ik zag uw vacature gisteren online en dacht ik kom mijn brief en CV persoonlijk langs brengen.” Het is even stil aan de andere kant. “Het spijt me Sanne. Maar we hebben net de dierenarts hier. Ik heb nu echt even geen tijd om je te woord te staan. Stuur maar een email en als we geïnteresseerd zijn, nemen we wel contact met je op.” Voor ik iets terug kan zeggen, is er al opgehangen...
 
Uit pure frustratie scheur ik mijn brief en CV in 4 stukken en gooi ze in de prullenbak naast mijn fiets. De hele fietstocht is gewoon voor niets geweest... De band pomp ik weer op en met de moed in mijn schoenen begin ik aan de 35 kilometer lange fietstocht terug naar huis.
 
“Hi how are you?” vraagt de man achter de toonbank, wanneer ik met fiets en al de winkel in kom lopen. Dankzij GoogleMaps had ik een fietsenmaker op de kop getikt. Eentje precies op de route naar het fietspad dat langs het strand loopt. “Hi, ja gaat goed. Nouja alleen een lekke band.”, antwoord ik vriendelijk. “Dat is geen probleem lieverd dat heeft Ronnie zo voor je gefikst”, zegt de man, terwijl hij naar zijn assistent wijst die in de werkplaats net een stuur aan het vervangen is. “Uhm... dat is heel vriendelijk van u, maar ik vroeg me af of u misschien wat bandenplak spullen hebt, zodat ik de band zelf kan repareren. Ik heb namelijk alleen maar $20 in mijn portemonnee en daar kan ik geen nieuwe band voor betalen.” De man doet zijn brede armen over elkaar en kijkt me indringend aan. Zijn rechter wenkbrauw heeft hij hoog opgetrokken. “Laat me raden lieverd, Nederlands?”, vraagt hij. Ik knik ietwat beschaamd 'ja'. De man barst in lachen uit. “Ah lieve God. Jullie Nederlanders en banden plakken. Sorry lieverd, maar hier in Australië doen we daar niet aan. Te veel moeite. Een nieuwe band is veel sneller. Geen zorgen lieverd, als jij voor ons even een kopje koffie maakt in de kantine, zetten wij een nieuw bandje op je fiets voor $20.” En voor ik het weet, heeft de beste man mijn fiets al van me overgenomen en stuurt deze naar de werkplaats.
 
Een half uurtje, nieuwe band, twee kopjes koffie en 1 kopje thee later lopen de man en Ronnie met me mee naar de deur. “Ik kan jullie niet genoeg bedanken!”, zeg ik tegen ze. “Geen zorgen lieverd, altijd leuk om Nederlanders in de winkel te hebben!”
 
Ik stap op mijn fiets en zwaai de mannen nog na, totdat ik zo ver weg ben dat ik ze niet meer zie staan. Ik sla een aantal keer linksaf, totdat ik eindelijk op de route kom langs de kust. Het is een prachtdag. Melbourne ziet er best mooi uit, zo van een afstandje. Ik stop even om een foto te maken en wat water te drinken. Mijn gedachten dwalen af naar alle reiservaringen die ik inmiddels heb opgedaan. Die keer dat ik Pablo ontmoette in Argentinië en hij mijn bustickets betaalde naar Ushuaia, de ontelbare vrachtwagenchauffeurs die mij duizenden kilometers verder hebben gebracht, die lieve vrouw die mijn hoed had voorzien van een prachtig lint, mensen die me hadden geholpen wanneer ik verdwaald was, alle schatten die hun huis en haard voor me hadden open gesteld, mijn huisgenoten hier die mijn huur deels voor me betalen... Alle keren dat ik in de problemen was, was er altijd iemand die hulp bood. "Dit komt ook wel goed, Sanne.", zeg ik tegen mezelf. "Vanavond plaatsen we een oproep op Facebook voor een parttime baantje. Wie weet komt er dit keer dan ook weer hulp uit onverwachte hoek..."