Dag oma

Ada en Alex
De bel gaat. Ik loop naar buiten in de stromende regen. 'Sunny, we're back!' hoor ik een jongen schreeuwen. Ik kijk over het hek heen en zie Ada en Alex staan, een jong stel dat 6 dagen ervoor ook bij ons was. Ik gooi het hek open en spring ze in de armen. 'Ow wat ben ik blij om jullie weer te zien!', zeg ik. 'Ja, we trokken het niet meer. We moesten terug naar deze plek', zegt Alex met een knipoog. 'En, we hebben wat voor je meegenomen', zegt Ada. Ze tovert een grote pizzadoos uit de achterbak en een lading Imperial (het nationale bier). We gaan naar binnen, en onder het genot van pizza en bier, praten we over hun avonturen aan de kust en bekijken we de foto's. Ze wilen hun laatste dag wel graag wandelen en nodigen mij uit om mee te gaan. Ik stel voor om naar Nationaal park Braulio Carrilo te gaan.  

---

In de reisgids waren we al gewaarschuwd voor de slechte onverharde weg die naar het park leidt, maar voor de 4x4 moest dit toch niet een al te groot probleem zijn. Als een ware kapitein en met zweetdruppels op zijn voorhoofd, stuurt Alex wellustig om de gaten en keien heen. 
Eenmaal in het park is de omgeving prachtig. Groener, dan groen en heerlijk rustig (goh zou dat iets met de weg te maken hebben..). We genieten van de bossen en het prachtige meer dat de oude krater van vulkaan Barva vult. 
De volgende ochtend nog een laatste ontbijt met z'n drieen, en dan is het tijd om elkaar uit te zwaaien. Ik ga naar binnen en pak mijn telefoon. Een bericht van mijn vader: 'Oma is ziek, opgenomen in het ziekenhuis. Kan je contact met ons opnemen?'. Ik praat met mijn ouders en blijf nog redelijk rustig. Wanneer ik 's avonds in bed kruip, druk ik mijn kussen dicht tegen me aan. Voor het eerst sinds mijn vertrek voel ik me echt alleen.
 
Verkeerde afslag
Het is zaterdagochtend en ik heb lucht in mijn kop nodig. De 'La Paz' watervallen stonden altijd nog op mijn lijst om te bezoeken, dus ik besluit de auto te pakken en richting het oosten de bergen in te rijden. Na de horror-4-baans-weg van Heredia te hebben overleefd, stuit ik op een wegafsluiting. Wat de alternatieve route is, wordt in Costa Rica nooit vermeld. Een beroep doen op je eigen logica is dan de beste remedie. Ik besluit om te keren en de eerste de beste weg in te slaan die er enigzins doorgaand uitziet. De desbetreffende weg leidt omhoog en lijkt de goede kant op te gaan. Enige minuten later wordt de weg steeds smaller, steiler, verandert in een grindpad en mijn goede gevoel wordt minder en minder. Omkeren was, met een ravijn aan één kant en een wal aan de andere kant geen oplossing. in z'n achteruit ook niet, de helling was veel te steil, om zonder af te kunnen remmen op de motor, af te dalen. Rustig ademhalend rij ik door, hopend op een verbreding waar ik kan omkeren. Ik vind er één. Net breed genoeg voor de lengte van de auto. Ik zet de auto stil en sla een paar keer met mijn voorhoofd op het stuur, de toeter gaat op ritmisch af en zorgt voor de nodige muzikale begeleiding van mijn minstens zo ritmische scheldwoorden. 'Klerezooi, heb ik weer' sluit ik het muzikale festijn mee af. 'Ok, San, we gaan gewoon rustig steken, niks aan de hand. Gewoon niet in het ravein belanden. Kleinigheidje hou je toch.' zeg ik tegen mezelf. Rustig steek ik de auto naar voren en naar achteren, cm. voor cm. De helling is zo steil, dat de auto op sommige punten met de kiezels mee naar beneden glijdt. Rustig verder steken...en dan was het moment eindelijk daar. De auto was omgekeerd. Ik zucht diep en veeg mijn zweethanden droog aan mijn broek. 
La Paz heb ik die dag niet bereikt, het regende er te hard. Maar een dikke chocoladetaart en koude chocomelk met uitzicht over de bergen had ik wel verdiend. Ik parkeer mijn kont op een bankje in de zon en vang met mijn gezicht de zonnestralen op. Ik grinnik als ik een hap van mijn taart neem. 'Heb je toch maar even geflikt chick', denk ik bij mezelf.
 
Een nieuwe gast
De dagen verstrijken en gasten komen en gaan. 's Morgens laat ik de tuinman binnen. Maak ontbijt voor de gasten, Kalina en mezelf. Breng Kalina naar school. Pik de schoonmaakster en/of kokkin op. Geef ze instructies voor de dag en zorg dat alles in kannen en kruiken is voor eventuele nieuwe gasten. Nieuwe gasten verwelkom ik met een kop koffie uit eigen plantage, aan eigen keukentafel en leid ik rond door de tuin en plantage. Sommige zoeken rust of zijn op zichzelf, anderen blijven tot 's avonds laat aan de keukentafel plakken of nemen me mee uit eten of naar de bar. Ik geniet elke keer weer van de verhalen en gesprekken.
 
Op maandag mogen we Jadan verwelkomen. Net als ik, alleen op reis en al snel blijkt het goed te klikken (wacht voor meer avonturen met Jadan op mijn nieuwe blog)  . We bezoeken samen La Paz watervallen, wandelen hier in de bergen, bezoeken Irazu Nationaal park en 's avonds sluiten we de dag af met een Imperial op het balkon. 'Jammer dat je zo lang bent'; grapt Jadan, 'Anders was ik nog verliefd op je geworden'. Jadan is ruim 1,5 kop kleiner dan mij. 'Ja, jammer', zeg ik 'Als je nou met z'n 7en was geweest, had het nog tot een mooi sprookjeshuwelijk kunnen leiden.' Jadan denkt even diep na, en als de grap dan eindelijk tot hem doordrinkt, buldert hij het uit van het lachen. 'Salut', zeggen we beiden in koor en tikken onze blikjes tegen elkaar aan. 
 
We komen terug van een wandeling en eenmaal thuis pak ik mijn telefoon om te zien of er inmiddels nieuws is van het thuisfront. Tot mijn schrik zie ik diverse gemiste oproepen op skype en dan uiteindelijk het bericht 'Oma is overleden. Ze is rustig ingeslapen. Marcel en Wim waren bij haar. We gaan nu naar oma toe. We zijn alleen mobiel bereikbaar.' Ik smijt mijn mobiel op mijn bed en voel de tranen opkomen. Kalina roept: 'Sunny let's go, we're going to be late.' 'Goddomme, kutschool', denk ik bij mezelf. Kalina moet voor een schoolproject naar het dorp. Ik veeg mijn tranen van mijn gezicht en zet mijn pokerface op. 'Ok, let's go chicka'. Eenmaal gearriveerd op bestemming voel ik me als een zombie. Ik lach en knik, als het nodig is, stel wat vragen hier en daar, en ben heel enthousiast voor Kalina. Maar met mijn hoofd ben ik er niet bij.
Als we thuis aankomen is het inmiddels 19:30. Ik reken, in Nederland is het nu 2:30. Te laat om te bellen dus. Ik kruip maar in bed. Mister Rodelle, één van de honden, springt op bed en kruipt tegen me aan. Ik zet wat muziek op en sla mijn armen om Mister Rodelle. Langzaam val ik dan toch in slaap.
 
 
Playa Jaco
Jadan had ons uitgenodigd om mee te gaan naar het strand. Kalina mocht één vriendin meenemen (meer pastte niet in zijn Daihatsu), maar ze kon helaas niet kiezen. Of we dan niet met onze eigen auto heen konden, dan kon ze er in ieder geval twee meenemen. Maakt de strenge selectie toch wat makkelijker. 'Ok Kalina, dit is de deal. Jij zet je die charmes van jou in de strijd om je vader te overtuigen dat we de auto mee mogen nemen naar Playa Jaco, dan zet ik mijn charmes in bij Jadan om hem ervan te overtuigen dat het helemaal te gek is om ruim 12 uur met 3 giebelende tieners te spenderen.' zeg ik. 'Ok deal' en we bezegelen het met een high five. 
We willen al vroeg vertrekken, dus blijven Laura en Manduela (de twee vriendinnen) de avond van te voren slapen. Nog wat slaapdronken vertrekken we de volgende ochtend richting het westen naar de Pacifische kust. Nog even langs Laura haar huis om haar bikini op te halen en kennis te maken met haar ouders. Van te voren wordt ik druk door Laura en Kalina geinstrueerd. 'Wees zo volwassen mogelijk. Niet zeggen dat Jadan mee gaat. Laura's vader heeft voor de CIA gewerkt, dus geen geintjes' Ik wordt binnen gelaten en mag op de bank gaan zitten voor een kop thee. Haar ouders gaan tegenover me zitten. Ik voel me net een vriendje dat voor het eerst bij zijn schoonouders over de vloer komt. 'Ok Sunny, er zijn een aantal zaken die je moet weten', zegt Laura's stiefvader en samen met zijn vrouw beginnen ze, elkaar afwisselend, aan de lijst. 'Kijk uit op de snelweg, mensen halen hier aan alle kanten in. RIj niet te hard, maar ook niet te langzaam. Haal niet in bij een bocht. Hou goed je spiegels in de gaten voor motoren. Er is drugs op het strand, dus zorg dat de meiden hier niet meer in aanraking komen. Parkeer de auto in zicht. Laat geen waardevolle spullen achter in de auto. De golven zijn hoog, dus laat de meiden niet dieper in het water dan hun middel.' ......er valt een stilte en met een leeg gezicht, vangt mijn blik ineens een wildgebarende Kalina die achter de ouders van Laura staat. Ze gebaart dat ik wat moet terug zeggen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en zeg dat ik er persoonlijk voor zal waken dat alles goed komt. Laura's ouders glimlachen tevreden; 'Maar behalve alle waarschuwingen, heb vooral een hele leuke dag.' zegt haar stiefvader met een glimlach. En met een hoofd dat nog natolt van alle info stappen we in de giechelexpress. 
 
Als ik één conclusie mag trekken van de heenreis is het wel dat het verkeer in Costa Rica en drie 15 jarige meiden die de weg moeten wijzen, geen goede combinatie is. Op de linkerbaan rijden op een vierbaansweg en dan opeens van achter gegil horen; 'Je moet er hier af! Je moet er hier af!' Terwijl het verkeer je van alle kanten om de oren soeft. Dan heb je flink wat mindfullness nodig om nog rustig te blijven.
Gelukkig kwamen we al vrij snel op de laatste snelweg die ons naar Playa Jaco leidde, konden de meiden rustig verder giechelen en konden Jadan en ik (als de geluidfrequentie van de achterbank het toeliet) rustig verder praten. Het was heerlijk om over de weg, door de bergen te zoeven. En dan was daar, 2 uur later eindelijk het strand. We trekken onze kleren uit en rennen met z'n allen de zee in. Als een stel kleine kinderen spelen we in de golven. We duiken erin, laten ons mee terug spoelen naar het strand en rennen weer terug de zee in. 'Shit wie past er eigenlijk op de spullen' zeg ik plotseling. We kijken elkaar aan, en beginnen te lachen. Ik bied aan om als eerste op de tassen te passen en plof op mijn handdoek. 
Het is een heerlijke dag en moe, maar voldaan, vertrekken we aan het eind van de dag weer richting San Isidro. Nog geen 10 minuten na vertrek begint het eerste hoofd al te dommelen en nog geen 5 minuten later ligt iedereen te slapen. Ik zet mijn zonnebril op, zet de radio op mijn favoriete kanaal, draai het raam naar beneden en geniet van het landschap dat ik nu in alle rust kan observeren. 
Alles eenmaal thuis ,veilig en wel afgezet, krijg ik een gevoel van opluchting. Alles goed gegaan, geen ongelukken, ontvoeringen, niks. Gewoon een leuke dag. Ik plof op mijn bed en val in een diepe slaap.
 
Dag oma
Het is de dag van de begrafenis. Ik maak ontbijt voor de gasten en kijk op de klok. Deze geeft 6:00 uur aan. De begrafenis is net begonnen in Nederland. Ik gooi wat koffiebonen in de maler en zet oatmeal op het vuur. Ondertussen maak ik toast klaar voor Kalina en mij. Kalina is weer eens te laat, dus breng ik rustig het ontbijt naar de gasten en geef de honden hun ochtendknuffel. Als ik Kalina heb afgezet op school. Help ik Daniella, de kokkin, op gang en check de gasten uit. Ik geef ze nog wat verse sinasappels mee voor onderweg, uit de boomgaard, en zwaai ze uit.
Als eerste bel ik mijn broer. Hij is al op schiphol voor zijn terugvlucht naar London en we praten over de ceremonie. Deze was mooi. Ik had via een whatsapp een voordracht ingesproken en deze was goed overgekomen in de kerk. Ik ben opgelucht. We hangen op en ik probeer de rest van de familie te pakken te krijgen. Na wat mislukte pogingen krijgen we elkaar dan toch te pakken. Ze zijn met z'n allen uit eten en ik word via de Ipad van hand tot hand overgedragen. We praten over oma, over de begrafenis. 'Het was mooi, zoals oma het gewild had.' Hier en daar wordt er een grap gemaakt, wat de gesprekstof toch wat luchtiger maakt. De sfeer is goed en ik ben blij iedereen even te kunnen spreken en zien. Het is goed zo. Een mooi afscheid en toch zo dichtbij vanuit de andere kant van de wereld. Even ben ik meneer Skype heel dankbaar. 
Als ik ophang, is het goed. Bedankt voor alles oma! Gelukkig hebben we de herinneringen nog......