Vergeet het eerste feest waarover ik jullie heb verteld. Dit bleek achteraf gezien inderdaad een bescheiden huisfeestje te zijn... Het duurt niet lang om te ontdekken dat hier op Casa de Campo, mensen hun hand niet omdraaien voor een flink feest en dan met het motto: 'more is more'. We waren uitgenodigd voor een etentje in de haven 'La Marina'. Hier wordt bij elk diner een tafelschikking gehanteerd, en ik zou deze avond de tafeldame zijn van 'M' (zijn echte naam is niet te onthouden, dus gebruik ik maar de eerste letter van het verfrissende snoepje dat hij produceert). Jorien had vanaf de 1e avond een succesvolle zakenman uit NYC om haar perfect-gemanicuurde-vinger gewonden en was strategisch tussen mij en Jorien M. geplaatst. Zo zou ze in ieder geval niet in de verleiding kunnen komen om met andere mannen te praten. Het eten was heerlijk, de mensen gezellig en als iemand iets inspirerends of grappigs zei, werd dit, geheel volgens traditie, bekroond met het heffen van het glas gevolgd door een 'salut' (proost). De avond werd voortgezet in de voormalige tuin van 'M'. Ik weet niet precies waar de grens tussen de tuin en een landgoed ligt, maar met 500 m privestrand, 4 tuinhuizen en 7 prielen, neig ik zelf meer naar het tweede. Ik keek m'n ogen uit. Dit was wel even heel wat anders dan een schuurfeest.
Zo baanden we ons stijlvol een weg naar 31 dec. We vertrokken die dag al rond 11 uur richting de haven om daar, bewapend met hapjes van Johanna en flessen wijn en champagne op de boot te stappen. Het leek een soort bedevaartsoord. Allerlei jachten (klein, groter en groots) vertrokken richting het zuiden, waar, vlak voor een Palmstrand, alle boten aan elkaar werden geknoopt. Op de middelste boot speelde een DJ en rondom de boten kon je een verfrissende duik nemen in het kraakheldere, hemelsblauwe water. Er werd gefeest tot zonsondergang. De champagneglazen werden nog een laatste keer geheven. En toen de zon eenmaal achter de horizon was verdwenen, begon iedereen aan zijn vaart terug naar de haven. Daar was het een kwestie van flink timemanagement; naar huis, douchen, omkleden, opkalafateren, eten en door naar HET strandfeest. Waar we hebben gedanst tot we niet meer op onze benen konden staan, geproost tot we onze armen niet meer konden optillen en gelachen tot het kramp ons in de kaken stond. De zon keerde langzaam weer terug en ook wij keerden weer terug naar huis. Toen ik om 8:30 met m'n bonkende hoofd op m'n kussen plofte had ik maar 1 voornemen voor het nieuwe jaar: pas op 2 januari wakker worden. Dat is min of meer gelukt. Inmiddels is het feestseizoen voorbij en de rust is enigszins terug gekeerd hier op Casa de Campo. We besloten voor 2 dagen naar het noorden te gaan. Hier ligt 1 van de grootste natuurgebieden van de D.R.; een enorm bebost berggebied, omrand door mangrove bos en honderden kleine eilanden en grotten. Verrukt als ik was dat we eindelijk iets gingen doen, waar ik wel geschikte outfits voor had meegenomen. Stond ik al snel klaar met mijn groene short, sandalen en verrekijker. Opeens hoor ik Jorien H. roepen vanuit de slaapkamer; 'Sanne, denk je dat deze combinatie wel kan?'. Daar stond Jorien H. Tot in de puntjes gestyled, gehuld in een prachtig blauwe top met bijpassend rokje en blinkende slippertje onder haar voeten. We keken elkaar 2 seconden aan en barste allebei in lachen uit. 'Kom Poshy Spice, we gaan vogelsspotten', zei ik. 'Luister Sanne, wat je ook doet, doe het met stijl'. En arm in arm liepen we naar de auto. Verschil moet er zijn in het leven. Het was een prachtige tocht, met de boot zijn we dwars door de mangrove getrokken, langs eilanden gevaren en hebben oude grottekeningen van de originele bevolking van de D.R. bewonderd. 'Sanne, we're living the dream', zegt Jorien, terwijl we ons verwonderen over de groene heuvels die boven het hemelsblauwe zeewater afsteken. Ik was het voor 200% met haar eens.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|