Dutchess Travel Diary
  • Home
  • Travel diary (Nederlands)
  • Travel diary (english)
  • Travel tips
    • General
    • Destinations >
      • Australia >
        • General
        • Working Holiday
        • Farmwork
        • Tasmania
      • Carribean >
        • Cuba
      • Europe >
        • General Travel Tips
        • The Netherlands
      • South America >
        • Argentina >
          • Iguazu
        • Brazil >
          • Bom Jardim
          • Bonito
          • Chapada dos Guimaraes
          • Iguazu
          • Pantanal
          • Rio de Janeiro
        • Colombia
        • Galapagos
        • Uruguay >
          • Cabo Polonio
        • Peru
  • Inspiring stories
  • Contact
  • Sign up
Sanne de Groot

Effe relativeren

7/15/2016

6 Comments

 
Picture
Met een bord vol ontbijt en twee koppen thee schuif ik aan de lange ontbijttafel. “Hier Rachel, voor jou.”, zeg ik tegen mijn Engelse kamergenoot van stapelbed nummer 21. “Is de pijn van Brexit al een beetje verzacht?”, vraag ik haar. “Ah, gaat wel, nog nieuws uit eigen land?”, vraagt ze vol automatisme terug. “Nou, mijn favoriete pretpark is aangeklaagd wegens racistische sprookjesfiguren en het ministerie is kwaad op de zorgsector.  ​
Deze kunnen na de bezuinigingen het hoofd niet meer boven water houden.”, zeg ik met een zucht. Grant kijkt met een geniepig lachje boven zijn zonnebril uit, de standaard aankondiging voor een flauwe grap: “Heeft iedereen in Nederland geen moeite het hoofd boven water te houden? Jullie wonen immers allemaal onder de zeeniveau toch?”. De hele tafel buldert het uit. Stiekem kon ik wel een beetje om de grap mee lachen. Het Braziliaanse meisje dat gisteren nog laat binnen was gekomen legt haar telefoon naast zich neer, ze buigt voorover, zodat ze me goed kan zien en vraagt: “Sorry, maar mag ik vragen wat voor bezuinigingen er dan zijn doorgevoerd?”. In alle eerlijkheid vertel ik haar dat ik de details er niet van weet, maar dat het er op zijn zachts gezegd op neer komt dat er in sommige tehuizen nog maar met 1/3 van het personeel gewerkt wordt en dat goedkopere krachten als stagiaires en vrijwilligers, evenals familieleden, de zorg steeds vaker overnemen. Hierdoor worden mensen niet meer verzorgd op de tijden die ze willen en zien sommige patiënten elke week een ander om ze te douchen.
Ze keek wat beduusd. “Hebben deze mensen wel eens een verzorgingstehuis hier van binnen gezien? Ik denk het niet. Of een ziekenhuis? Als er al een ziekenhuis is!” Ze is overduidelijk een beetje gepikeerd. “Was jij hier ook niet om een dokter te zien?”, vraagt de jongen van de receptie aan haar. Ze knikt zachtjes haar hoofd. “In het dorp waar ik vandaan kom is er geen endocrinoloog, een arts die is gespecialiseerd in hormonen. De dichtstbijzijnde is hier, in de hoofdstad, 2.5 uur vliegen (voor de beeldvorming dat is ongeveer dezelfde afstand als Amsterdam-Moskou). Voor mijn maandelijkse controle vlieg ik dus op en neer. Gelukkig heb ik een welgestelde familie en kunnen we het ons veroorloven, maar voor velen is de reis al niet te betalen, laat staan de specialist. In dat soort gevallen is het helaas pindakaas. Geen geld, geen zorg.” 
Het zette me even goed op de plaats. Door eigen ongemakken of die van Grant, had ik al een viertal overheidsziekenhuizen in Centraal- en Zuid Amerika van binnen bekeken (zie blog `pissig`). De ene nog erger dan de andere. Zo ook in Panama-Stad, waar ik een over zieke Grant naar de eerste hulp bracht. De zaal, ongeveer ter grote van een klaslokaal zat volgepropt met mensen. Elke vierkante meter werd benut. Normaal gesproken wordt er geen bezoek getolereerd, maar Grant had mazzel.  Hij had het geluk dat hij geen Spaans sprak, zeker niet in de mentale staat waarin hij nu verkeerde. “Wie kan er voor deze meneer vertalen?”, had de zuster naar de andere patiënten in de zaal geroepen. Niemand stak zijn of haar hand op. Na enig sjoege werd er dan toch ingestemd dat ik mocht blijven. Om te vertellen en ‘je kont is gelukkig niet al te dik dus je propt `m maar ergens tussen`, aldus de zuster...
Een overduidelijk dement omaatje werd naast ons gezet, haar dochter werd direct naar buiten gebonjourd. “Er is geen plek voor familie of vrienden op de eerste hulp mevrouw!”, riep de zuster, terwijl ze de dochter bij haar arm naar buiten trekt. De demente vrouw naast me raakte in paniek. De zuster is inmiddels bezig een infuus aan te leggen bij een patiënt en heeft overduidelijk haar handen in het haar. “Gringa!”, schreeuwt ze naar me. “Jij spreekt toch Spaans? Kalmeer die dame even een beetje. Ze werkt iedereen op de zenuwen!” Wat onhandig probeer ik de demente dame af te leiden door net te doen alsof dit normaalste situatie van de wereld is en vraag haar of ze getrouwd is. Het lijkt te helpen, de vrouw begint over haar man te babbelen en lijkt de situatie om haar heen even te vergeten.
Een jonge zuster komt haar oudere collega aflossen. Het meisje is nog geen 25 jaar oud. Ze straalt een onwaarschijnlijke kalmte uit. De oudere zuster wijst snel naar alle mensen op de zaal en vertelt kort wat er moet gebeuren. Niets geen rapporten, niets geen briefjes en ook geen groepsvergaderingen. Hoe ze de berg instructies van alle, ik schat zo`n 50 mensen, moet onthouden, is een raadsel. In alle rust gaat ze alle mensen bij langs en geeft ze de nodige zorg. Ook komt ze bij ons langs. Grant ligt ondertussen te ijlen. Hij had al 14 uur lang alles eruit gekotst en gescheten en zag nu nog witter dan een ijsbeer. Het infuus had hem wel goed gedaan, maar zijn mond was kurk droog. “Ga anders maar wat cola voor hem halen, dan krijgt hij meteen wat suiker binnen.” Stelt ze voor. Grant stribbelt nog wat tegen wanneer ik weg ga, maar zakt daarna al snel weg in een soort roes. “Hoe doe je dit allemaal?”, vraag ik vol bewondering aan haar. “Ik doe het, omdat ik het moet doen.” En ze kijkt kalm naar boven en grijpt naar het kruisje om haar nek. Mijn hand leg ik op haar schouder “Je bent een kanjer.” zeg ik tegen haar en loop naar de drankautomaat. “Tja.....zouden de mensen in dit ziekenhuis op hun gewenste tijden gedoucht worden? Door een vaste zuster?”, vraag ik mezelf retorisch af....
6 Comments
Marja de Groot
7/17/2016 08:31:18 am

tja Sanne je slaat de spijker weer op zijn kop! Wat hebben we in hemelsnaam te klagen in dit mooie kikkerlandje!

Reply
Sanne
7/17/2016 02:50:28 pm

Inderdaad, heel erg goed! Laten we dat nooit vergeten.

Reply
Yvonne
7/27/2016 08:53:51 am

Relativeren is goed, maar dat wil (naar mijn mening) niet zeggen dat we altijd maar moeten kijken naar mensen en landen die het slechter hebben dan ons. Onze ouders en grootouders hebben hard gewerkt om onze verzorgingsstaat op te bouwen. Deze mensen worden nu door allerlei bezuinigingen best wel in de steek gelaten en in de kou gezet. En dat vind ik wel intriest. De pensioenen kelderen, de verzorgingstehuizen zijn niet meer wat het geweest is. Het is natuurlijk heel moeilijk om steeds een stapje terug te moeten doen. Zeker als dit stapjes zijn die niet nodig lijken te zijn omdat er genoeg geld in de pensioenpot zit (ook voor later) en er onnodig geld op vlakken in de gezondheidszorg wordt uitgegeven waardoor er hierop bezuinigd moet worden.
Ja wij hebben een goed leven in Nederland vergeleken met heel veel landen, maar ook in Nederland is er armoede. En wat betreft mantelzorg vanuit kinderen? Onze regering verwacht in deze maatschappij van ons dat beide ouders werken, hoe kun en wil je dan verwachten dat deze werkende ouders nog voor hun zieke ouders kunnen zorgen? Je kunt dit toch simpelweg niet meer vergelijken met vroeger toen moeders de vrouw thuis zorgde voor de kinderen en (zieke) ouders, terwijl er nu verwacht wordt (en de hele maatschappij daar nu op gebouwd is) dat de jonge moeders nu blijven werken?

Reply
Sanne
7/28/2016 08:16:01 am

Hoi Yvonne,
Wat leuk dat je de discussie op gang brengt.
Over je eerste punt dat we niet continue vergelijkingen moeten maken met het buitenland, gaat voor mij niet op. Ik schrijf immers een reisblog en deel daarmee de ervaringen en ideeen die ik hier in verwegistan opdoe. Daarnaast vind ik het een goede zaak om af en toe eens buiten de deur te kijken om te zien hoe andere mensen het hebben, om ideeeen op te doen hoe het beter kan of (om in de lijn van het onderwerp te blijven) te zien dat we het echt zo slecht nog niet hebben in Nederland.
Ja, onze ouders en grootouders hebben inderdaad hard gewerkt om de zorgstaat op te bouwen en daar ben ik, en velen met mij, ze ontzettend dankbaar voor. Dat ze dan nu niet de zorg kunnen krijgen waar ze op hadden gerekend is inderdaad jammer en in zekere mate teleurstellend. Echter, mensen worden ouder, mensen hebben langer zorg nodig en intensiever. Wanneer we doorgaan met een begroting zoals deze was, kunnen we gewoonweg de zorg niet meer betalen. Tenzij we het geld ergens anders vandaan halen. En waar gaan we dan wegsnijden? Onderwijs? Sport? Cultuur? Natuurbescherming? Het is continue zoeken naar balans als het om financien gaat. Ja er zijn foute bestedingen gedaan in het verleden, maar dat geld kunnen we nu eenmaal niet terug toveren. Dan kunnnen we twee dingen doen: 1. met zijn allen over vroeger blijven praten en jammeren dat het nu zo achteruit is gegaan. Of 2. Realiseren dat onze zorg jarenlang van extreem hoge kwaliteit is geweest en blij zijn met wat we nu hebben.
Wat me direct brengt naar het volgende punt. Mensen denken vaak dat alleen in arme landen de zorg slecht gesteld is, maar dit is absoluut niet waar. Kijk bijvoorbeeld naar Australie. De economie van dit land is bovengemiddeld sterk en veel welvarender dan in Nederland. Toch wordt veel zorg niet vergoed. Onder andere kankerbehandelingen moeten zelf worden vergoed. Dit is voor de doorsnee arbeider niet te betalen. Mocht je in Australie dus gediagnoseerd worden met kanker, heb je hoogst waarschijnlijk dikke, vette pech. Tenzij je een huis zonder hypotheek kan verkopen of nog ergens een spaarpotje open kan trekken.
In Engeland, als je in ziektewet komt, moet je de eerste 3 tot 5 maanden zelf bekostigen. Je baas hoeft hierbij niet je salaris door te betalen, noch de staat is verplicht je een vergoeding uit te betalen.
In Amerika kom je soms gewoonweg het ziekenhuis niet in als je niet voldoende gedekt bent of niet de financiele middelen hebt om het aan te vullen. Alledrie landen met eenzelfde al dan niet hogere levenstandaard dan wij.

Dus ja zorg is achteruit gegaan, maar als ik kijk waar we vandaan kwamen was het van extreem hoog niveau. Wat met de huidige sociale structuur gewoonweg niet meer haalbaar is. Zorg is nog steeds van goede kwaliteit. Iedereen in ons land heeft nog steeds recht op zorg en wordt zo goed mogelijk verpleegd. En ja dat we dan nu moeten wachten op onze douchebeurt of dat dit door veel verschillende gezichten gebeurd is inderdaad jammer en niet ideaal, maar het is nog altijd fijn dat het kan! Voor iedereen!
Dat zegt niets over dat we niet kritisch moeten kijken naar de zorg. Kijken hoe het beter kan. Waar het fout is gegaan, etc. Maar het betekent wel dat we soms even moeten relativeren en ons moeten realiseren dat we het nog steeds ontzettend goed hebben.
Dan nog even een zijspoor in over je opmerking dat er in Nederland ook armoede is. Ja er zijn inderdaad gezinnen/mensen in Nederland die er financieel gezien erg slecht voor staan. Ook ik heb een vriendin die met haar man en 2 jarige zoontje in de schuldsanering zit. Zeker geen pretje. Soms is er een paar dagen achter elkaar niets anders dan spagetti met tomatensaus te eten en met kerst wordt het met extraatjes van de voedselbank gedaan. Dat is jammer, pijnlijk, maar ik zou het geen armoede noemen. Er is geen honger, er is een dank boven het hoofd. De kleine man kan straks nog steeds naar school en als ze ziek zijn kunnen ze nog steeds naar een dokter en hebben recht op medicatie. We laten in ons land niemand zonder een dak boven het hoofd of eten leven. In ons land wordt je niet aan je rok getrokken door een broodmager jongentje van 4 dat zijn ouders verloren heeft en vraagt of je alsjeblieft je hamburger aan hem wilt geven omdat hij al 1,5 dag niets heeft gegeten.
Nogmaals het is echt geen rozengeur en manenschijn in ons land. Ook in Nederland gebeuren dingen die niet door de beugel kunnen, die beter kunnen of die erg jammerlijk toch plaats vinden. Maar ik vind het goed om soms ook eens de horizon te verbreden en te realiseren wat we WEL hebben in plaats van NIET.

Reply
fraukje
6/8/2017 10:29:48 am

hoi sanne wat een mooie verhalen schrijf je, je had eigenlijk schrijfster moeten worden

Reply
Sanne
6/9/2017 04:59:58 pm

Ah wat lief van je Fraukje. Dankjewel! Ben blij dat je de verhalen met plezier leest.

Reply



Leave a Reply.

    Auteur

    Na een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
    Picture
    Foto door: Vanessa Marques Barreto 

    Archives

    November 2017
    August 2017
    April 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015
    April 2015
    March 2015
    February 2015
    January 2015
    December 2014

    RSS Feed


Traveling is not about leaving your home town, it is about leaving your comfort zone


Email

sanne_de_groot@hotmail.com
  • Home
  • Travel diary (Nederlands)
  • Travel diary (english)
  • Travel tips
    • General
    • Destinations >
      • Australia >
        • General
        • Working Holiday
        • Farmwork
        • Tasmania
      • Carribean >
        • Cuba
      • Europe >
        • General Travel Tips
        • The Netherlands
      • South America >
        • Argentina >
          • Iguazu
        • Brazil >
          • Bom Jardim
          • Bonito
          • Chapada dos Guimaraes
          • Iguazu
          • Pantanal
          • Rio de Janeiro
        • Colombia
        • Galapagos
        • Uruguay >
          • Cabo Polonio
        • Peru
  • Inspiring stories
  • Contact
  • Sign up