Ciao 2014, Hola Dominican Republic

​Na een lange reis komen Jorien en ik aan op het vliegveld van Santo Domingo.  Al snel waren de taken verdeeld, Jorien zou haar charmes in de strijd gooien om ons zo snel mogelijk door de douane te loodsen en ik zou me over de bagage ontfermen. ‘Missie volbracht’, schreeuw ik vol opluchting als we in de armen van Jorien M. vliegen (een gemeenschappelijk vriendin die we tijdens een missverkiezing op de Dominicaanse republiek hebben leren kennen). We geven onze chauffeur een hand. De komende twee weken zullen we ons tussen de ‘rich and the famous’ begeven in haar huis op Casa de Campo.

---

Arturo, Jorien M.`s verloofde, geeft ons een korte rondleiding door het huis. “Hier is jullie slaapkamer, badkamer, het zwembad, de jacuzzi..”... “.. Dit gaat top worden, hier vermaak ik me wel de komende twee weken”, dacht ik bij mezelf.
Er was niet veel tijd om bij te komen van een jetlag. De buurman gaf een feestje en wij waren uitgenodigd. Toen ik vroeg of er een `dresscode`was, lachte Jorien: “Nou Sanne, die wandelschoenen kun je misschien maar beter thuis laten.” En geeft me een dikke knipoog. Er zat niks anders op dan me te onderheven aan een heuze metamorfose. 45 minuten later had ik mezelf in een strakke groene jurk gepropt van Jorien M., mijn haar opgestoken en elk spoor van een lange vliegreis weggeplamuurd met een dikke laag make-up.
 
Eenmaal op de feestlocatie aangekomen, keek ik mijn ogen uit. Dames tot in de puntjes gestyled, met lange ‘super-food-benen’ stuinend op charmante muiltjes. Hier en daar een `Dokter-Rossi-decoletè’ t.w.v. een paar duizend euro. Er waren een paar koppies bij die ik toch echt van tv herkende. Hier werden geen schaaltjes met zelfs hips en blokjes kaas geserveerd, maar toastjes met kaviaar. Hier bestelde je geen Bacootje, maar champagne, welke werd geserveerd door charmante obers met bijpassende outfit. De dansfloor was verlicht, in de tuin was een laser-show en de DJ draaide z`n armen tot RSI aan toe om het feest van de nodige ritmes te voorzien.
 
De gasten hadden hun eigen zaak, een goede baan, waren rijk geboren of gewoonweg de knap en charmant om een rijke stinkerd aan de haak te slaan. Tja.... hoe vertel je dan aan deze charmante lui dat je werkloos en dakloos bent en klaar om de wereld te ontdekken, bewapend met een rugzak? Gelukkig kwam ik al snel op het woord `Sabbatical`. Iets wat niet altijd geheel werd begrepen, maar hartelijk op werd gereageerd. 
 
Moe, maar voldaan, plofte ik na een dag van 32 uur op mijn hemelse bed. De volgende dag werd ik gewekt door het zingen van de vogels. Jorien ligt nog te slapen. Zachtjes kruip ik uit mijn bed, spring in mijn bikini en sluip door de woonkamer naar het zwembad. Met mijn ellebogen leun in over de rand van het zwembad, starend over het poloveld. De paarden en hun ruiters galloperen druk achter de bal aan. Plotseling word ik uit mijn gedachten gehaald: “Perdon, sinorita Sanne, would you like to have some tea?" Het is Jolanda, de huishoudster. Met een grote glimlach antwoord ik: "Si, gracias Jolanda”. Ik trek mezelf uit het zwembad en plof nog nadruppend op de sofa in de tuin. De kop thee houd ik tussen beide handen vast “Hier hou ik het wel vol tot 11 januari.”