Het duurt ruim 12 uur voor ik mijn hostel in David, Panama bereik. De grensovergang leek eeuwen te duren, maar als ik dan eindelijk de nodige stempels in mijn paspoort heb en de honden geen drugs in mijn bagage hebben gevonden, mag ik toch eindelijk de bus instappen en Panama binnen rijden. In mijn hostel wordt ik hartelijk verwelkomd door een meid uit London. Ik krijg een bed in de slaapzaal, dump mijn rugzak op bed en pak mijn laatste restje oatmeal, wat ik al 2 weken met me mee draag. Ik versterf van de honger en maak een flinke pan. Terwijl ik aan het fornuis sta, wordt ik ineens omhelst door twee mensen: 'Sanne!! So awesome to see you again!' Ik draai me verschrikt om en kijk recht in de ogen van Jennis en Jack een Amerikaans stel dat ook bij Flutterby verbleef (zie blogs `On the road again` en `Oordelen en veroordelen`. Ik geef ze allebei een dikke knuffel terug en met medelijden kijken ze naar mijn pan oatmeal. 'Is dat je avondeten?', vragen ze. 'Ach zo erg is het niet, ik heb de afgelopen twee weken heeeeeel goed gegeten, dus het is tijd voor back-to-basic'. 'Ben je gek! Kom we hebben nog wat over van vanavond' zegt Jack. 5 minuten later zit ik met een pan oatmeal, een bord rijst en groenten, een biertje en 10 andere backpackers aan tafel. Ik deel mijn laatste koekjes en fruit uit. Panama blijkt min of meer het kruispunt van reizigers die richting het zuiden gaan en reizigers die richting het noorden gaan. We delen vol enthousiasme hosteladressen, must-sees en ervaringen uit.
Als ik de volgende ochtend met mijn toilettas en sandalen richting de koude douche loop, moet ik spontaan lachen. Wat een contrast weer, ik ben gelukkig en voel me blij dat ik van beide manieren van reizen zo ontzettend kan genieten. Hablo Español! Er wordt op de deur van de douche geklopt. 'Sanne, je taxi naar Boquette staat al op je te wachten'. Ik spring snel in mijn kleren. Smeer een boterham en pak mijn rugzak. Het is tijd om Spaans te leren in Boquette! Tijdens mijn reis heb ik inmiddels aardig wat Spaans opgepikt, maar echte gesprekjes met de locals voeren, was nog een brug te ver. Daarnaast was grammatica 1 groot vraagteken, dus 2 weken Spaanse cursus in combinatie met een homestay, leek nog niet zo gek idee. Bij de school wordt ik hartelijk verwelkomd door 1 van de leraressen. Ze legt uit dat er vanaf nu, alleen nog maar Spaans wordt gesproken, en dat ik nog een laatste mondelinge overhoring krijg om te kijken in welke klas ze me plaatsen. Mijn niveau blijkt beter dan ik zelf had gedacht en ik mag proberen aan te schuiven bij level 2+. Mijn klasgenoten, hebben er inmiddels al 6 weken cursus opzitten en met mijn steenkolen Spaans probeer ik fanatiek bij te benen. Mijn woordenschat blijkt nog onder niveau, dus ik krijg een hele lijst mee naar huis, die ik de komende 2 dagen in mijn hoofd moet zien te stampen + het normale huiswerk. 'Ok we zijn echt weer terug naar de schoolbanken', denk ik bij mezelf. Met mijn hoofd vol informatie stap ik in de auto die me naar mijn Panamese familie brengt. Ik blijk net buiten Boquette te wonen. Ongeveer 20 minuten lopen van de school. Ik word hartelijk verwelkomd door mijn gastmoeder en haar 2 gescheiden zussen, van mijn 16 jarige gastbroers krijg ik een box en een 'whats-up' en mijn 6-jarige gastzusje geeft me verlegen een handje. We schuiven aan tafel voor eten en ik wordt druk ondervraagd. Vooral mijn broers blijken uitermate geinteresseerd in het wel en wee van Amsterdam en mijn zusje is vooral enorm gefascineerd door mijn haar. De weken erop wordt er druk gestudeerd en 's avonds is het tijd voor huiswerk en kletsen met gastmoeder of -tantes. Ik maak vriendinnen op school en in onze vrije tijd, ga we met z'n allen wandelen of pakken een terrasje. Het is een gemoedelijk en klein dorp en na enkele dagen, wordt ik al enthousiast begroet door de Duitse patatboer, de groenteman en de dames van de locale supermarkt. Ik kan me haast niet voorstellen dat net buiten dit dorp, een jaar geleden, de 2 Nederlandse meisje spoorloos zijn verdwenen. Ook de lokale mensen voelen zich eronder bedrukt. Iedereen die ik vertel dat ik uit Nederland kom, verontschuldigd zich voor wat er is gebeurd. Enorm contrast. De twee weken vliegen om, en hoewel het de laatste week echt enorm zwaar was, en ik merkte dat ik me minder in mijn vel voelde. Heb ik wel mijn doel van de cursus bereikt; Ik kan nu kleine gesprekjes voeren met de mensen en vanuit deze basis mijn Spaans verder verbeteren. Ik neem afscheid van mijn familie, krijg een tekening van mijn zusje en loop bepakt en bezakt de heuvel af, richting de bus. Deze bleek nog niet vertrokken en ik kan gelukkig nog mee. De bus zit vol met 'Indianen', de oorspronkelijk bevolking van Panama die hoger in de bergen wonen. Ze zijn allemaal behoorlijk klein van stuk en ik weet dan ook zeker dat het een briljante foto had kunnen opleveren: een oude, gele, Amerikaanse schoolbus, vol met 'Indianen', wiens hoofd, nauwelijks boven de rugleuning uitkomt. En dan achterin de bus, een iets te groot uitgevallen, blonde Hollandse meid met naast haar een backpack en op haar schoot een blauwe rugzak.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|