`Sorry mevrouw, maar de eerstvolgende bus naar Lago Hermoso is pas over 6 uur.’ Vol verbazing trek ik mijn wenkbrauwen op. `..... 6 uur? En hoe kom ik dan bij het meer, vanuit...’ wijzend naar een grote poster achter de baliemedewerker...`de toeristische hoofdstad van Patagonië?’ De baliemedewerker draait zich om en bekijkt de poster. Met een serieus gezicht draait hij zijn blik terug naar mij. `Het spijt me mevrouw, maar het is laag seizoen. Wellicht kan een taxi u verder helpen, fijne dag nog.` En met een laatste glimlach die menig boer met kiespijn zal adoreren, zwaait hij het raam van het loket dicht. `Wat doen we nu?’ vraag ik aan Grant. `We kunnen proberen te liften, er staan genoeg stellen hier langs de weg. Andere reizigers zeggen dat het compleet veilig is hier.` Voor enkele seconden laat ik verschillende stemmen mijn hoofd doorkruizen, die van mijn bezorgde moeder, die van die avontuurlijk chick die heel Afrika liftend is doorgereisd in haar eentje, die van alle moordseries die ik ooit heb gezien en als ik dan uiteindelijk Carolina in mijn hoofd hoor, mijn Argentijnse vriendin die ik op de boerderij in Arteaga heb ontmoet, weet ik dat het goed zit. Zij reist altijd alleen, liftend, zonder een enkel probleem. Grant kijkt me vragend aan....`Ja, goed, waarom ook niet.` zeg ik terwijl ik nonchalant mijn schouders op trek.
We pikken een stuk karton op van de supermarkt en schrijven er met grote letters `Lago Hermoso` op. Vol goede moed en ietswat zenuwachtig gaan we in de straat voor de oprit naar de snelweg staan. `Ok daar gaan we.` denk ik bij mezelf, met de horor verhalen van andere backpackers in mijn achterhoofd, die soms 3 uur in de stromende regen stonden te wachten. Met mijn linkerhand hou ik het karton hoog in de lucht en met mijn rechterhand steek ik mijn duim trots opzij. Er komen drie auto`s aangereden, waarvan de tweede direct stopt en de deur open gooit. `Wow, that was easy!` roept Grant. Na een snelle blik in de auto, waarbij we vriendelijk worden begroet door een glimlachend 65+ stel, stappen we in. Het blijkt een gepensioneerd stel vanuit Buenos Aires dat al jaren in Patagonie woont om van de buitenlucht te kunnen genieten. Vandaag stond bij hen een wandeling langs de watervallen op de planning. Een uur, een notitieblaadje vol reistips in Argentinie en veel verhalen later, droppen ze ons af bij een wegrestaurantje waarna het nog een uurtje lopen is naar het meer. We genieten van heerlijk nazomers weer, de rust van het naseizoen en prachtige vergezichten. De tijd vliegt en rond 17:00 besluiten we de bus terug te proberen te pakken. Eenmaal aangekomen bij de bushalte, blijkt deze niet te rijden. De eigenaar van het restaurant aan de overkant verschijnt vanachter zijn pick-up truck en roept naar ons. Hij gebaart naar de bushalte en schud druk `nee` met zijn hoofd. Vervolgens gooit hij zijn duim in de lucht en zwaait deze heen en weer. Het gebaar was niet te misverstaan. `Gracias!` schreeuw ik terug. Op de achterkant van ons karton schrijven we `San Martin` en steken wederom de duim vol goede moed in de lucht. We hebben iets minder geluk dit keer. Na een goede 15 minuten wachten, stopt daar dan toch een auto. Hetzelde stel als op de heenweg stapt uit. `Buenos tardes chicos! Ritje nodig naar San Martin?` lacht de man vanonder zijn snor. Zonder aarzeling stappen we in. Dit soort ervaringen, daar kan geen meer tegenop. Het zuiden wacht op ons. We zijn nu ongeveer halverwege Argentinie en willen op zijn minst een selfie met het bord `Fin del Mundo` (einde van de wereld), het zuidelijkste puntje van het continent. Zo`n 2500 km te gaan, dus tijd om verder te trekken. Het liften was ons zo goed bevallen, dat we besloten de bussen links te laten liggen. Op dezelfde plek als gisteren steken we dit maal een karton met Villa la Angostura omhoog en alsof geschiedenis zich herhaalt, stopt er binnen enkele minuten een auto. Een goedlachs stel van middelbare leeftijd dit keer en een schat aan informatie over de omgeving waar geen reisgids tegen op kan. Vol trots vertellen ze over de natuur, de verschillende meren en nemen ons mee naar een uitzichtpunt voor een groepsfoto. Met een knuffel en een kus nemen we uiteindelijk afscheid in het `centrum` van het dorp, wensen elkaar het beste, om elkaar vervolgens, heel waarschijnlijk, nooit meer te zien. Grant had een `couch` voor ons gevonden op de website `couchsurfing`. Een website voor en door reizigers, waarbij je jouw eigen bank of bed beschikbaar stelt voor reizigers wanneer je thuis bent en zelf tijdens je reis bij andere reizigers kan blijven slapen. Uiteraard gratis zodat iedereen elkaar helpt om zo goedkoop mogelijk te reizen en lokale reistips te geven. We bellen aan bij een houten bungolow, midden in de bossen, net buiten het centrum van het dorp. Chalo doet open en stelt ons voor aan de 4 andere `couchsurfers` die op het moment ook bij hem blijven slapen. De woonkamer/keuken is klein. De matrassen leunen tegen de muur. Ze veraden een wat geimproviseerde levensstijl en ook de keuken is `gezellig geordend`. Chalo vertelt ons dat hij zelf door werk niet de mogelijkheid heeft om veel te reizen. Daarom besluit hij reizigers in huis te nemen. `Ik leer elke dag zo enorm veel. Over de wereld, over religie, politiek, noem het maar op. Het geeft me enorm veel energie om reizigers te helpen.` Camila, een mede-couchsurfer, geeft hem een bord spagetti. `...en het geeft goed eten.` lacht hij met een knipoog. Ik grinnik `Eet smakelijk!`, roep ik naar iedereen, wanneer iedereen een bord spagetti heeft gekregen. Meer en meer mensen komen binnen. Een vriend van een Braziliaans stel dat hier ook slaapt, een verdwaald Pools/Zuid Afrikaans stel dat een slaapplek zoekt voor de nacht. De teller eindigt uiteindelijk met 10 mensen. Een flinke kluit voor Grant en ik aangezien we hadden beloofd te koken. Iedereen geeft ons zijn laatste restjes bonen, groenten, rijst, etc. en na de nodige improvisatie, staat er dan een heerlijke maaltijd klaar voor iedereen. Flessen wijn worden rond gedeeld, verhalen uitgewisseld, de gitaar wordt uit de hoes gehaald, het stof wordt van de trommels geveegd en van lege flessen en rijst worden rammelaars gemaakt. Tot laat in de avond maken we muziek en zingen (zo goed en kwaad als het kan) mee met klassiekers als `hotel California` en `Me gusta`. Het wordt later en later en de wijnflessen leger en leger. De banken en stoelen worden opzij geschoven en de matrassen op de grond gelegd. Iedereen zoekt een plekje voor zijn of haar slaapzak en met een lichte wijnroes vallen we allemaal in een diepe slaap. Het is de tweede avond dat we bij Chalo slapen. Chalo heeft iedereen meegenomen naar het dorp voor een kleine rondleiding en Grant en ik maken van de gelegenheid gebruik om even van de rust te genieten in het huis en een potje monopoly te spelen. Mijn pion valt net op de Kalverstraat, wanneer ik gepiep hoor buiten de deur. Nieuwsgierig doe ik de deur open en kijk naar twee paar bruine ogen die verlangend naar boven staren. Het is een blond teefje en haar kleine, kromme pootjes in combinatie met haar grote lijf veraden dat haar vader en moeder waarschijnlijk niet dezelfde hoogte deelden. Vol verwachting kwispelt ze met haar staart. `Ow lieverd, wat doe jij nu hier met je kwispelstaartje?’ Het hondje antwoordt mijn vraag met een nog enthousiastere staart. `Ok even wachten mop, ik bel Chalo en vraag of je hier ook kan blijven slapen.` Chalo neemt gelukkig zijn telefoon op en ik vertel hem over de hond. `Iedereen is welkom in mijn huis, ook de hond. Leg maar een oud kleedje voor de kachel en geef haar wat eten en wat drinken.` Zo gezegd, zo gedaan. Na wat restjes spagetti en een paar plakjes worst, valt ze geheel tevreden in slaap voor de kachel. Iedereen legt zijn matrassen op de grond en terwijl Corina (zoals we de hond besloten te dopen) iedereen wakker houdt met haar snoeiharde gesnurk, probeert iedereen zo goed en zo kwaad als het wat slaap te pakken voor de volgende dag. Ik lig op mijn matras en staar in het donker naar Corina. Mijn blik glijdt over de silhouetten van andere reizigers en dan valt mijn oog op Chalo. Hij slaapt op de bank, de meest oncomfortabele bank die je ooit in je leven zult tegen komen. Zijn huis is piepklein en hij heeft een fulltime baan. Toch helpt hij alles en iedereen. Ik denk terug aan de stellen die ons naar prachtige plekken hebben gebracht. Ze kenden ons niet, toch namen ze ons mee. Ze wilden geen benzinegeld niets. Gewoon elkaar helpen. Zelf als je elkaar niet kent. Ze zijn er nog en er zijn er veel van, mensen die gewoon mensen een handje helpen. Met een klein- of een groot gebaar. Op de achtergrond haalt Corina nog een keer uit met een flinke snurk. `Wat is de wereld toch mooi.` denk ik bij mezelf, en val vervolgens in een diepe slaap.
10 Comments
Wim en Anneke
4/10/2016 03:30:06 am
Weer een mooi verhaal zeg. Groet en goede reis verder, wees voorzichtig met het liften!
Reply
Sanne
4/20/2016 09:21:12 am
Hoi lieve Anneke en Wim,
Reply
Cees de Groot
4/10/2016 11:05:34 am
Ja mooi die wereld meid. En zo als je hebt gemerkt gewoon in de stad op straat kan je ook tegen iets verschrikkelijks oplopen. Als je alles veilig wil doen moet je thuis blijven en in je bed gaan liggen.
Reply
sanne
4/20/2016 09:23:15 am
Helemaal gelijk in papa. Beter maar volop genieten en af en toe op je plaat gaan, opstaan en weer doorlopen ;).
Reply
Jorien
4/12/2016 04:59:56 am
Meis,
Reply
Sanne
4/20/2016 09:24:34 am
Ah lieve schat, dankjewel voor je prachtige compliment. Straks ook prachtige verhalen op jouw website. Succes mop, je bent een kanjer met stijl ;).
Reply
judith
4/13/2016 04:23:14 am
Wat een super mooi verhaal weer, maar ik wil natuurlijk wel weten hoe het met Corina afgelopen is. Hoop dat ze dat mocht blijven wat ik eigenlijk wel denk. Ga door met je je mooie verhalen en ja wij hebben heerlijk in de tuin gezeten hihi. Het voorjaar gaat beginnen. Twee kanjers van honden die het super doen en heb ook nog een leuke vent. Mij hoor je niet! Veel plezier en kijk uit naar je volgende verslag.
Reply
Sanne
4/20/2016 09:26:25 am
Ah leuk om te horen, had ook niet anders verwacht ;P. Met Corina gaat het goed. Ze was opgepikt door haar eigenaar, maar zoekt Chalo nog regelmatig op. Waarschijnlijk houdt ze van een open relatie ;).
Reply
Bep Lottman-van Geest
4/15/2016 01:29:26 pm
Sanne,weer genoten van je verhaal.Wat een lieve ontmoetingen en ik waande mij ook in het volle huisje voor de overnachting.
Reply
Sanne
4/20/2016 09:27:59 am
Hoi tante Bep,
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|