Met een flinke swipe, swiep ik de pas door het slot. De deur van mijn hotelkamer vliegt open en mijn mond volgt niet snel erna. Het is lang geleden dat ik in zo'n decadente hotelkamer heb geslapen. Er is een gigantisch tweepersoonsbed met linnen zo zacht dat je direct in slaap valt als je het aanraakt. Er staat een prachtig bureau, enorme wandkast voor de kleren en een super de luxe badkamer. Ik zet mijn tas in de hoek, neem een aanloop en spring met een halve draai op het bed. Met mijn armen gespreid plof ik neer. Ik barst spontaan in lachen uit. Hoe anders was mijn leven een paar weken terug... Direct na mijn aanfluiting met sollicitatie poging 564 had ik bij thuiskomst een post op Facebook geplaatst. Elke forum en Facebook groep had die avond mijn gezicht erop met de titel: 'Zoekt Parttime Baan'. De hulp en adviezen waren overweldigend maar ik was nog het meest verrast om een telefoontje te krijgen van mijn baas waar ik op dat moment al 2 korte dagen in de week voor werkte. “Hi Sanne. Sorry dat ik je stoor op je vrij dag, maar ik zag je oproep op Facebook. Het lijkt me niet zo'n goed idee als je naast je huidige baan nog voor iemand anders gaat werken. Het zal moeilijk zijn om je dan volledig te focus op je werk binnen Backpacker Deals. Het zal financieel een groot risico voor me zijn, maar je hebt tot nu toe goed werk geleverd, ik zou je graag 4 dagen in de week willen geven.” Ik viel bijna van mijn stoel, na alle sollicitaties, mislukte fietstochten en tot diep in de nacht eten rond bezorgen voor een hongerloontje, bleek de oplossing gewoon bij mijn huidige baan te liggen. “Ow en Sanne. Er is over een paar weken een groot congres in de Gold Coast. Het is voor de Backpacker Awards. Ik wil dat jij hier heen gaat.” Gooit mijn baas er nog boven op. Het leven kon op dat moment niet mooier zijn. Na een lange (rain)douche, uitgebreid tutten in de badkamer en genieten van het feit dat ik zorgeloos op blote voeten kan rondlopen (wat in menig hostel wel anders was) ga ik naar beneden. Met een kaart van het bedrijf mag ik aanschuiven bij het ontbijt buffet. Mijn ogen vallen haast uit mijn kassen. De ontbijtzaal is ongeveer ter grote van een gymzaal. Er staan broden, fruitschalen, salades, verse vruchten sappen, smooties, thee, koffie, eieren, verschillende zuivel- en vleesproducten... Het kan niet op. “Is het onbeperkt?”, vraag ik de gastvrouw vol ongeloof. Ze grinnikt “Ja mvr. De Groot, volledig onbeperkt.” Ik kijk haar verbaasd aan “Hoe weet u mijn naam?”, vraag ik haar. Ze lacht opnieuw vriendelijk en haar ogen dwalen naar beneden. Ik volg met de mijne. “Ah natuurlijk, mijn naambordje!”, welke ik die ochtend voor het congres had opgespeld. Het is een midweek vol activiteiten, lezingen, drankjes, lekker eten en meer. Ik geniet met volle teugen. Van mijn nieuwe vrienden, de nieuwe dingen die ik heb geleerd en alles wat gaat komen. Om het uiterste uit de trip te halen heb ik het weekend dat erop volgt vrij gehouden om een kleine vakantie te houden. Dit wordt met open armen door de lokale ondernemers ontvangen. Voor ik het weet, heb ik een privékamer in Bunk Hostel geregeld, ga ik kanovaren met 'KaYak de Gold Coast' ga ik surfen met 'Let’s Go surfing', ga ik een volle dag hiken met Kaylene van 'Rainforest Tours Australia' in 1 van Australië mooiste regenwouden: de Hinterlands en mag ik ook nog een dagje naar de dierentuin. Al deze positiviteit vraagt om een celebration drankje. Ik besluit daarom mijn paasbeste outfit aan te trekken. Mooi make-upje op te doen (want zoals Jorien zegt: “De foto’s zijn voor altijd”) en paradeer vervolgens richting de stad. “Ja goedemiddag mooie dame! Mag ik u deze voucher voor een gratis drankje aanbieden!”, hoor ik 1 van de proppers op straat zeggen. Ik herken de stem. Een ietwat klassiek Brits accent, ietwat afgestompt door een significant marihuana gebruik... het zal toch niet... Ik draai me om en duw mijn zonnebril naar het puntje van mijn neus. “Goeie god, Max ben jij dat?!” roep ik uit. “Nee! Sunny! Watt?!”. We springen in elkaars armen. Het is ruim een jaar terug dat we elkaar vaarwel hadden gezegd. In het kleine dorpje Capurgana in Colombia. Max was zo verliefd geworden op de sprookjesachtige San Blas eilanden, dat hij zich een tijdje als vrijwilliger had aangemeld bij dezelfde organisatie waar ik op dat moment als reisleidster werkte. Omdat mijn groepen op dat moment erg groot waren, mocht hij een aantal keer met mij mee tot het tijd was voor hem om verder te reizen. “Ongelooflijk wat is de wereld toch klein!” zeg ik tegen hem. “Dat we elkaar een jaar later midden op straat weer tegen komen aan de andere kant van de wereld.” “Kom we gaan even bijpraten met een drankje.” Stelt Max voor. We schuiven aan in een bar en bestellen wat eten en een drankje ... en nog een...en nog een. Dat Max zijn liefde voor het goede leven nog niet verloren is, wordt al snel duidelijk. We praten honderduit, over ons leven, over HET leven. Max vertelt over zijn turbulente tijd bij een luxueuze jachtverhuurder, waar hij als prive bediende de wereld over zeilde om voor de rich en de famous te werken. Hoe hij 24/7 paraat moest staan en de meest bizarre verzoeken moest weten waar te maken. “Van helikopter landingen, tot ’s werelds beste DJ's in een dag laten invliegen, tot escorts tot kinderfeestjes ik heb het allemaal meegemaakt Sunny.” Ik luister met open mond naar hem. “En nu werk je al propper! Hoe bevalt dat je dan?”, vraag ik haast vol ongeloof aan hem. “Ik haat het Sunny. Ik haat het. Mensen gooien bier naar me, het verdiend slecht, !maar! Ik kan nu in ieder geval doen en laten wat ik wil. Even doorbijten tot ik weer genoeg heb verdiend om verder te reizen. Hopelijk Azië dit keer, dan heb ik niet al te veel spaargeld nodig.” Ik vertel hem dat ik dat nog het moeilijkste vind aan deze levensstijl. Dat je altijd flexibel moet zijn, nooit weet wat je wachten staat ook financieel gezien. “Tja Sunny. Dat is ook moeilijk. Maar je kan nooit in een UP leven, zonder DOWNS. Dat is de prijs die we nu eenmaal moeten betalen voor een avontuurlijk leven. Anders is er niks avontuurlijks aan, toch? Dan zou iedereen zijn 9 tot 5 baan wel opgeven, mooie koopwoning en de jaarlijkse vakantie naar Spanje... Max sloeg de spijker op zijn kop. De start in Australië was moeilijk, maar dat was gewoon de prijs die ik moest betalen voor de UP. Er zal vast wel weer een DOWN komen, maar daar komen we dan ook wel weer uit. De barvrouw komt de rekening brengen. Max geeft haar al zijn kaart, maar ik duw zijn hand weg. “Nee Max, ik ziet nu in mijn UP, laat mij maar.”, zeg ik hem met een knipoog. En geef mijn kaart aan de juffrouw. Zonder enige stress of zorgen. Over twee dagen wordt immers mijn salaris weer gestort. Mijn eerste fulltime salaris sinds lange tijd. Laat deze UP maar beginnen!
2 Comments
Marja de Groot
9/20/2017 12:41:38 pm
het tij gekeerd Sanne. mooi verhaal weer en zomaar weer iemand tegen komen dat is je al vaker overkomen.
Reply
Eugenie Sta van Uiter
3/5/2019 06:11:42 am
wat een gaaf verhaal zeg. Heerlijk dat je zo van het leven genoot en geniet.
Reply
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|