Een oude man gaat naast me zitten. Zijn rug is zo krom gebogen, dat het haast een halve cirkel rond maakt. Met zichtbaar moeite tilt hij zijn hoofd op. Zijn gezicht is zwaar gerimpeld. De uren zon op grote hoogte hebben hun sporen achter gelaten. “Buenos dias, mi hija.” (Goedemorgen mijn kind) en geeft me een tandloze lach. “Buenos dias señor.” Hoewel ik al gewoon ben aan het feit dat ouderen me met `mijn kind` aanspreken, voelt het nog ongemakkelijk om te antwoorden met de gebruikelijke `Papi` en `Mami`. Met een flinke zeug probeer ik de laatste restje vruchtensap door het rietje te krijgen. Ik sta op, zie tot mijn vreugd dat de marktkoopvrouw nog meer sap in de blender heeft en doe de truc die ik van ander Peruvianen heb afgekeken: “Mmmm... heerlijk. Is er nog wat over?” vraag ik aan de verkoopster. Zonder ook maar enig sjoegen, neemt ze mijn glas aan en vult het nogmaals met de rest van mijn multivruchten sap. Het ging met zo`n groot gemak dat ik er van moet grinniken. Dit is in Nederland niet voor te stellen; 2 volle glazen vers geperst sap voor $0,50. De oude man bestelt een glas opgeklopte melk met siroop en stelt de standaard vragen; “Waar kom je vandaan?” Hoe lang ben je al op reis?” etc. Het gesprek loopt wat stroef. Spaans is zijn tweede taal en het ontbreken van tanden, maakt de articulatie ook niet duidelijker. Zijn familie behoort tot de oorspronkelijke bewoners van deze regio, dus heeft hij vanuit huis uit alleen Quecha geleerd, de taal van de Inca`s. Ze woonden op het platteland waar geen school was en al was er een school, dan was het onbetaalbaar. Door het zware werk op het platteland was zijn rug nu vergroeid en besloot hij naar de stad te verhuizen. Een pensioen heeft hij niet, dus probeert hij wat extra geld te verdienen met het verkopen van toiletpapier. Vol trots laat hij zijn tas met rollen zien. “Wil je er ook èèn?” vraagt hij. “Nee bedankt.” Ik sta op en geef de martkkoopvrouw 10 soles. “Voor mijn sap en de `Crèma de Leche` van meneer.” Ik leg mijn handen op de schouders van de man “Hoef je vandaag 4 rollen minder te verkopen.” En geef hem een knipoog. “Ow gracias, mi hija, gracias” Ik loop verder. Het is druk op de markt van Cuzco. Het is mijn favoriete plek. Elke dag kom ik minstens èèn keer langs om te ontbijten of te lunchen. Ten eerste omdat het goedkoper is dan zelf koken, en tja ik ben en blijf toch een Nederlander en ten tweede omdat er altijd wat te zien en te beleven is. Vrouwen en mannen schreeuwen met lange halen om hun waar aan de man te brengen. “Manzanaaaaaaaas, manzanaaaaaas!” “Hola Hermosa, tengo carne, pollo, muy economico..” “Pan suave! Paaaaaaan Suuuuaveee!”. Twee straathonden zitten met kwispelende staarten voor een vleeskraam. Vrouwen met felgekleurde rokken lopen voorbij. Een cocktail aan geuren prikkelt mijn neus: vlees, vers fruit, taart, specerijen, soep.... Ik raak zo verzeild in al het moois dat ik bijna vergeet waarom ik naar de markt was gekomen. “Oh chips, een hoed!” Schreeuw ik hardop, terwijl ik mezelf een tik tegen mijn voorhoofd verkoop. We vertrekken morgen voor een 5 daagse trektocht naar Machu Pichu en hier in de Andes wil je niet 120 kilometer lopen zonder een hoed die je bolletje beschermt tegen de felle zon . Ik vind een mooi exemplaar van vilt. Een lint om het op te sieren heeft de dame alleen niet. “Geeft niet, ik moet toch nog wat fruit halen. Loop ik meteen even om over de hoek van de straat om te kijken of de dames daar wat hebben.”
Wanneer ik bij mijn vaste fruitkraam aankom, zit er een jonge knul van hoogstens een jaar of 10. “Hola hermosa (Hoi mooie vrouw)! Welkom bij de beste fruitkraam van Cuzco. We hebben appels, heerlijk banaantjes, aardbeitjes. Jij noemt het, ik heb het.” Ik schiet in de lach “Jij bent wel een ster verkoper zeg!” “Nogmaals hermosa, de beste in Cuzco”, zegt hij trots en hij pakt alvast een tas om voor me te vullen. “Maarre... moet jij niet naar school?” vraag ik. De jongen trekt zijn wenkbrauwen op. “Nee, natuurlijk niet. Het is weekend. Dan pas ik op de kraam van mijn moeder. We zijn 7 dagen per week open. Het weekend heeft ze nodig om het huishouden te doen.” “En je huiswerk, wanneer maak je, je huiswerk dan?” “`s Avonds.... of `s middags na school. Maar geen zorgen hermosa, ik ben een pienter man. Ik ben altijd erg snel klaar met mijn huiswerk.” Zegt hij vol zelfvertrouwen terwijl hij de tas vult met fruit die ik in de tussentijd aanwijs. “Hahah ik ben ervan overtuigd dat je een slimme jongen bent, ik hoop dat je ooit de grootste marktkoopman van Cuzco zult worden.” Zeg ik met een dubbel gevoel, wetende dat zijn kwaliteit van onderwijs in combinatie met het harde werken, zeker hun tol eisen. “Geen zorgen mevrouw, dat ben ik al.” en met een glimlach overhandigt hij me de zak met groenten en fruit, terwijl ik hem het geld geef. “Als u nog vlees nodig heeft, mijn zusje staat op de hoek." Met nog een nawee van gedachten loop ik richting de hoek. Met een groot vleesmes staat een meisje, met twee keurige vlechtjes in haar gitzwarte haar, kippen doormidden te hakken. Hoe ze het mes elke keer met haar kleine armpjes in de lucht krijgt is mij een vraag. Sommige stukken krijgt ze niet doormidden en vraagt ze haar buurman om hulp. Plotseling kijkt ze me aan, met haar kastanje bruine ogen. Ik schrik, beschaamd dat ik al zo`n tijd naar haar stond te staren. Snel loop ik door. Ze was hoogstens 7 jaar........
3 Comments
Ceesde Groot
3/20/2016 12:25:15 am
Ja kleurrijk maar met af en toe een zwartrandje. Het zal vast beter gaan als de vruchtensap niet meer E 0,50 kost maar E 1,-.
Reply
Marja de Groot
3/20/2016 02:50:16 am
Ik krijg er een warm gevoel bij en een traan in mijn oog. Mooi.
Reply
Bep Lottman van Geest
3/21/2016 05:46:28 am
Ik geniet iedere keer van jouw verslagen.Wat ben je toch ondernemend.En wat een sfeertje schep je in de verslagen.Ik zie het helemaal voor me. Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|