Op het moment is het een drukte van jewelste op de ranch. De B&B is volledig bezet, de koffieplantage moet op de schop en de eigenaar is voor een maand naar Amerika vertrokken. We verbouwen hier Arabico Arabica, een zeldzaam koffieras. De bonen zijn van zeer hoge kwaliteit, maar de plant vraagt wat meer aandacht, waardoor het niet geschikt is voor commercieel gebruik. Gelukkig is deze koffieplantage meer hobby, en heeft deze plant alle tijd om ten volle te bloeien en groeien. Zoals voor elke plant, is er ook voor de Arabico arabica een tijd om te bloeien en een tijd om te snoeien. Op dit moment zijn alle planten tot de stam terug gesnoeid. Deze desastreuze snoeing vindt elke elke 3 tot 6 jaar plaats en houdt de plant klein, sterk en rijk in koffiebonen. Op het moment van snoeien zijn de planten extra kwetsbaar. Iets wat op dit moment eigenlijk niet goed uit komt, gezien het feit dat er op dit moment een hevige algenplaag heerst onder de koffieboeren in de vallei. Al dagen achter elkaar, zet al het personeel de schouders eronder om alle stammen kaal te schrapen. De ooit immens groene plantage ziet er nu wat troosteloos uit. Lange rijen, kale korte stronken.
In eerste instantie maakte het me verdrietig, deze kale aanblik. Maar plots realiseerde ik me de gelijkenis met mijn eigen leven. Een paar maanden terug was het voor mij tijd om te snoeien en de schrapen. Het zag er troosteloos uit, maar nu ben ik in volle bloei. Op reis, zelfstandig en ik leid whet leven dat ik wil leiden. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen; om de paar jaar even flink snoeien in het leven en alle pesticiden van je lijf schrapen. Alleen zo maak je de weg vrij om daarna weer tot volle bloei te komen. Deze morgen ben ik al vroeg wakker. De zon komt langzaam achter de bergen vandaan. Ik neem de honden mee naar de plantage en sla een nauwkeurige blik op de koffieplanten. Plots trekt iets in mijn linkerooghoek mijn aandacht. Ik loop naar 1 van de koffiestammen en zak door mijn knieen. Daar zie ik het; een nieuw blaadje. Het is klein en fragiel, maar toch.... het is een blaadje. De algenplaag is overleefd en de plant is aan een nieuwe bloei begonnen. Ik sta op en glimlach. De plantage lacht terug. Op eens ziet alles er weer uit als een nieuw begin. De planten en ik, wij komen er wel.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa een burn-out was het tijd voor verandering. Mijn baan was stop gezet, ik beperkte mijn bezittingen tot een aantal gevulde kartonnen dozen en kocht een enkeltje naar de Dominicaanse Republiek. Wat een reis van 4 maanden moest zijn, is nu al 2,5 jaar en `going`.....
Foto door: Vanessa Marques Barreto
Archives
November 2017
|