Nieuwe assistent

​Het is 5 uur `s morgens en Panamastad ontwaakt. Mijn ouders heb ik twee weken eerder uitgezwaaid. Het is nog donker als we met de jeeps voor de deur van `Luna`s castle` parkeren, het meest populaire hostel in Panamastad. De groep staat keurig op tijd te wachten. Met een grote grijns loop ik op ze af: ‘Hey, goedemorgen, hebben we er allemaal zin in?’. Een halfwakkere `ja` komt hier en daar vanuit de groep. Ik tel de mensen en verdeel ze over de jeeps. Mijn oog valt op een leuke, spontane knul. Ik geef hem een charmante lach: `Heb je al een jeep?’. `Nee, nog niet.` `Super`, denk ik bij mezelf, `jij gaat mooi bij mij in de jeep.`
Wanneer alle zieltjes met hun overbeladen rugzakken in en op de jeeps gepropt zijn, stuur ik snel een whatsapp aan Renèe, de coordinator, dat we compleet zijn en klaar voor vertrek. De jeep zit (heel toevallig) vol met jongens. ‘Zo Sanza (een bijnaam die ik heb overgehouden aan mijn verblijf in hostel `Lost and Found`, zie gelijkgenaamde blog ), zeg eens eerlijk, als reisleidster zal je, je vast niet vervelen wat betreft de jongens?’. Ik grijns terug naar ze, en geef ze een knipoog, `Maken jullie je daar maar geen zorgen om.` `Enne...wat betreft het Colombiaanse temprament? Kan je daar een beetje mee omgaan?’ Ik schiet in de lach. `Nou toevallig is er net een vacature vrijgekomen. Mijn vriendje uit Capurgana is naar Medellin vertrokken. Ow, wat me herrinert jongens, Ben gaat bijna stoppen, dus als jullie de trip leuk vinden, ik zoek een nieuwe assistent.`

---

De trip verloopt redelijk rustig. Hier en daar een toerist die te veel heeft gedronken, of een van de Guna kapiteinen en Ben, ach die is nooit uit z`n bed te krijgen. Er is een meisje die gebeten is door een aap, dus hup mee naar een van de charmante Guna ziekenhuizen. Maar zoals altijd, heb ik niet al te veel tijd om met de groep rond te hangen, iets waar ik nu zeker van baal, gezien het feit dat ik graag wat tijd zou willen doorbrengen met die charmante Australier. Gelukkig is op dag drie van de trip niets bijzonders aan de hand en kan ik na de afwas zelf even lekker het water in. Velen uit de groep komen met me mee uitbuiken in zee. En een van de jongens neemt een biertje voor me mee. `Hier Sanne, omdat je zo hard voor ons werkt`. Ik geef hem een knipoog en proost mijn flesje tegen de zijne. Er wordt gelachen en gepraat en na enige tijd komt het gesprek toch weer op de `vacature`. Grant, de charmante Australische jongen geeft aan wel interesse te hebben en belooft me  dezelfde avond een sollicitatiebrief te schrijven.
 
Die avond drukt hij, vlak na het avondeten, een brief in mijn handen. `Voor welke vacature is deze?’, vraag ik. `Voor de meest belangrijke`, antwoordt Grant met een knipoog. Ik maak de brief met een grijns open. Als ik onder `kwaliteiten` o.a. charmante glimlach, goede knuffels, etc. zie staan, weet ik genoeg. En denk maar een ding: `aangenomen`.
 
Tijd voor een nieuw begin
De laatse weken vliegen voorbij. Grant blijkt niet alleen een goed gezelschap, maar ook een goede assistent. Ben is inmiddels terug gevlogen naar Parijs. De groepen zijn gezellig en zonder te veel gekkigheid. Ik krijg een dubbel gevoel. Enorm kijk ik uit naar, uitslapen, geen fruit meer snijden, niet meer de verantwoordelijkheid over duizenden dollars, niet meer de verantwoordelijkheid voor de toeristen, geen werktelefoon meer die continu afgaat. Maar ow wat zal ik eilanden missen, nieuwe vrienden maken, mijn Gunakapiteinen en de Gunafamilies op de eilanden, de Guna kinderen die vol enthousiaste met ons willen voetballen als we langskomen, een kokosnoot leegdrinken op het strand, kreeft eten tot je niet meer kan, liedjes zingen bij het kampvuur, etc. Misschien kom ik op een dag nog wel terug.... die gedachte hou ik mezelf voor als ik afscheid neem van iedereen. Het was een intens en geweldig half jaar. Maar het is nu tijd om weer verder te gaan. Ik pak mijn backpack weer uit het stof, geef de helft van mijn kleren weg aan mijn vrienden en vriendinnen, zodat mijn backpack niet zo zwaar is. Nog een laatste knuffel voor iedereen. Een nieuw avontuur gaat nu beginnen, eerste halte: Colombia!
 
*Wil je meer weten over mijn belevenissen in Colombia? Lees de blog `Paspoortje, paspoortje aan de wand`. En herleef mijn twee weken `vakantie` aan de noordkust van Colombia.